| |
Ξυπνώντας κάθε πρωί... σήμερα, αύριο, μεθαύριο... Οι μέρες περνούν όπως και ο χρόνος μα το μόνο που κάνεις εσύ, είναι να ψάχνεις κάτι που θα κάνει και τα δύο ισότιμα πολύτιμα. Οι ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα... Τα δεύτερα που απελπισμένα προσπαθείς να βρεις ένα κίνητρο για να συνεχίσεις να αναπνέεις. Ο αέρας δεν είναι αρκετός, μια αγκαλιά σου δίνει δύναμη για μηδαμινά δευτερόλεπτα και εσύ στεκεσαι στη μέση από ένα χάος και θελεις να ελευθερωθείς, θέλεις να πάρεις μια βαθιά ανάσα που θα σε αφυπνίσει, να ουρλιάζεις ασταμάτητα με όση δύναμη και φωνή σου έχει απομείνει στη καρδιά και στην ψυχή ή άλλωτε να παραμείνεις σιωπηλή με την προσμονή να έρθει κάποιος να σε βρει κι εσένα.
Η μοναξιά σε έχει φυλακίσει και σε κρατά στα δεσμά της πολύ σφυχτά εμποδίζοντάς σε από το να λάμψεις. «Θα σε ελευθερώσει», πιστεύεις μα δεν είναι αρκετό διότι δεν σε ακούει κανείς πια. Δυστυχώς, κάποια στιγμή χάνεις την ελπίδα, προσπαθείς να φτιάξεις κάτι μα όλα γκρεμίζονται γύρω σου. Παραδίνεσαι, θέλωντας να γίνεις μικροσκοπική. Να εξαφανιστείς από το πρόσωπο της γης. Να σε πάρει ο άνεμος έτσι ώστε να μην χρειαστεί να ξαναφωνάξεις πια. Ποτε. Το νιώθεις δυνατά. Νιώθεις κάθε απώλεια, κάθε ανάμνηση καθε στιγμή μιας ζωής που σε έριξε από νωρίς στα βαθιά, σε ανάγκασε να σταθείς μόνη στο κρύο και να ανοίξεις τα πνευμόνια σου και την καρδιά σου.
Θέλεις απελπισμένα να νιώσεις ικανή για άλλη μια οδυνηρή μέρα, να βγεις στο κυνήγι για ζωή, για την δική σου ζωή. Κάποιες στιγμές σκεφτεσαι τη ζωή χωρίς όλες αυτές τις σκέψεις. Στιγμές που πονούν, στιγμές που σε κάνουν να χάσεις τον εαυτό σου. Λόγια που ακούς και σκέφτεσαι σε κάνουν να αιμορραγείς μέσα σου. Οι ηλιαχτίδες του ήλιου δεν σε φτάνουν πια και το σκοτάδι έχει πλημμυρίσει τον κόσμο σου. Ο ήλιος θαμπός στα καστανά σου μάτια και στο πελιδνό σου πρόσωπο. Στο σπίτι της λύπης μου είμαι πια μόνη. Τώρα πια μόνο η κόρης της μοναξιάς ζει.Τα χτυπήματα στη πόρτα είναι πια αθόρυβα. Ο χρόνος κυλά και εγώ χάνομαι. Εκεί, κάπου βαθιά στον χρόνο. Τα χέρια που απλώνονται δεν φτάνουν το δικό μου και ο χρόνος συνεχίζει να κυλά. Όταν κάθε χτύπημα του λεπτοδείκτη είναι σαν το αίμα που πάλλεται κάτω από έναν μώλωπα και εγώ έχω ήδη χαθεί...
Ο ουρανός είναι παντού. Ψάξε με κι εμένα. Ψάξε με στο τελευταίο άστρο του, στη λάμψη της αστραπής του, στη πιο λαμπερή αστροφεγγιά, στον πιο δυνατό αστρικό άνεμο, στην καρδιά μιας ηλιαχτίδας ή και πάλι στη σταγόνα μιας βροχής από το κλάμα του.
Κάπου εκεί θα περιμένω κι εγώ να με βρει κάποιος και να με ξεχωρίσει από το πλήθος, να μου δώσει την αναπνοή μακριά από τη ρήψη των σφαιρών.
Σε παρακαλώ, ψάξε με κι εμένα, είμαι δίπλα σου, κοντά σου, άνοιξε την καρδιά σου και δες με, με τα μάτια της.
Κάπου εκεί στα σκοτεινά ή στα φωτεινά.
Κάπου εκεί θα είμαι κι εγώ.
Κάπου περιμένοντας.
Σκοτεινά ή φωτεινά...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
