Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Βράχοι θα γίνουμε
 
Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
130653 Τραγούδια, 269440 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Βράχοι θα γίνουμε
 Καλησπέρα σας, πέρα για πέρα σας!
 
Έχεις ποτέ κρατήσει κερί αναμμένο στη βροχή;
Έχεις ποτέ βαδίσει με της ανημποριάς τα πέλματα;
Σ' έχει ποτέ φοβίσει αλήθεια, ψέμα, αντοχή και ανάθεμα;
'Ανθρωπος είσαι τότε, που προχωράς και πέφτεις
και που σηκώνεσαι ξανά, πολεμώντας την μαύρη αμφιβολία.

Μα κι αν έμοιαζε με νύχτα δεν ήταν όμως,
ήταν ο θάνατος κι έφερε σπαθιά
και είπε: «σκλάβε πολέμησε, ελεύθερε ζήσε,
τούτη είναι η επιλογή σου!»

Ο δρόμος ανεβαίνει, μα η ανηφόρα
φλέγεται στα μάτια μου μπροστά.
Καίγεται το στερνό μου πέρασμα, γίνεται στάχτη,
καίγεται το ύστερό μου κοίταγμα,
θάμπωσε απ’ την ωραία αιθάλη.
Ο έρωτας είναι τυφλός, η αλήθεια καίει,
θεός δεν υφίσταται, δαιμόνια δεν υπάρχουν,
η μοναξιά είναι πλάνη και η παρέα αγώνας,
πες μου για τι να σου μιλήσω;
Για όλα τούτα και για άλλα που δεν ξέρω,
για σένα μόνο θα το κάνω,
στο σκαλοπάτι αυτό να ξαποστάσουμε,
κι αν τα τρεμάμενα γόνατα λυγίζουν,
όλα καλά θα πάνε, θυμίσου που στο λέω.

Η αγάπη μου επιστρέφει, μα ο καημός της
έπλασε το ομοίωμά μου με αγωνίες.
Λαβώνεται το τελευταίο βλέμμα μου, ο πόνος καίει,
μα είναι γεμάτη μύρα η λατρεμένη αγκάλη σου,
κόσμε, και ακόμη σ' αποζητάω.
Ο έρωτας είναι παιδί, η αλήθεια γερνάει τους μύστες,
θεός δεν έμεινε κανείς, οι μάγοι δεν έχουν δώρα ,
κάθε φιλία ξεστράτισε κι ίσως πεθάνω μόνος,
πες μου σε ποιο ανάχωμα θα πολεμήσεις;
Σ' αυτό, σ' εκείνο, στο κρυφό, σε ό τι βρούμε να ανασαίνει,
για μας μονάχα θα το κάνουμε,
για μας που όσα κι αν δώσουμε έχουμε ακόμη τόσα,
που όλη την αλήθεια μάθαμε, γιατί παλέψαμε για εκείνη.
κανείς δεν θα 'ναι μόνος του, το θέλω πλέον και στο λέω.

Έχεις ποτέ υπάρξει στης τρικυμίας τον αχό;
Έχεις ποτέ κερδίσει χαμένο αγώνα από χέρι;
Έχεις ποτέ ξεφτίσει σα ρούχο με τριμμένους κόμπους;
Είσαι μπροστά μου τότε, σε βλέπω που υπάρχεις.
Ν’ απλώσουμε τις καρδιές στον ήλιο κι όλα όσα έχουμε να μοιραστούμε.

Γιατί κι αν έμοιαζε με τέλος. δεν ήταν όμως,
είμαστε εμείς και είπαμε αναθαρρώντας σαν παιδιά:
"Τι κι αν η ανάγκη χτυπάει σα γροθιά, βράχοι θα γίνουμε,
αυτή να σπάσει, να θρυμματιστεί!"




 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 1
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Αταξινόμητα
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

 
ΚΥΠΡΟΚΗΡΥΞ
26-04-2011 @ 12:54
πολλα ωραιο ::up.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο