| |
Βροχη γλιστρα σαν δακρυ
στο θολωμενο τζαμι...
ο πονος κοιτα εξω μισοκρυμμενος πισω απο την κουρτινα....
σε τραβαει απο το χερι...μεσα...στο σκοταδι....
Παναρχαιο φως ματωνει τον οριζοντα....
κι η ομορφια γλιστρα απο τα συννεφα
βαφοντας τις ιριδες των ματιων σου...
Αστραπες χαρακωνουν τον ουρανο
τα αστερια τρεμοσβηνουν...
καντηλακια στο νεκροταφειο της ψυχης....
Πλοιο σερνεται στο βυθο...
καλα κρυμμενο απο τα νερα σου...
Η σημαια κουρελιασμενη πια
αποζητα ενα αγγιγμα του ανεμου...
ενα χαδι απο καιρο χαμενο...
ο χρονος εχει αναλαβει τα κουπια...
κι η αγαπη ακομη κρεμασμενη στο καταρτι...
Στα δυο εχει χωριστει η ζωη σου...
μα σκουριασε το σπαθι του παραμυθιου...
δεν βρεθηκε ηρωας να το τραβηξει απο την πετρα....
τα παλατια σου μαυρισαν και πεσαν...
αφηνοντας σε εξοριστο στα χερια μιας ξενης αγκαλιας...
Και παλι ριγμενος στα μονοπατια της φωτιας...
με μια γυναικα μοιραστηκες το κελι της μοναξιας σου...
και πεταξες ψηλα
μονο για να βρεθεις αργοτερα με χαρακιες στους ωμους και στην πλατη...
Το φιλι γυαλι που ραγισε
τα ακριβα σου ματια καθρεφτιζοντας....
η επιθυμια στις φλεβες σου χτυπα...
Για πρωτη φορα πεθανες αποψε...
δεκαεννια χρονων χωρις ταυτοτητα.....
μονο με ενα μονογραμμα περασμενο στο λαιμο....
Ζηταγες πολυ να αγαπηθεις...
ποτε ομως δεν εντυσες την αγαπη σου με λεξεις...
μονο την χαραξες στην αμμο με το δαχτυλο...
οταν εκεινη ειχε στραμμενο αλλου το βλεμμα....
Στην ερημο το λευκο σου αλογο επεσε στην μαχη...
τα ονειρα ποδοπατηθηκαν απο την σκονη....
Ποιοι φοβοι την τρελη σου κυνηγαν σκια...
σε ποιο λιμανι σου κλεψαν την καρδια....?
Τα αισθηματα σου στιβαζεις σε αορατους χωρους...
καθε βραδυ τα λαθη σου μετρας....
μα δεν λειπει ουτε ενα...
Εισαι αλλου....κι ομως ολα σ'ακολουθουν...
ψιθυριζοντας ιστοριες απο το βιβλιο του εφιαλτη....
Τη ληθης σου εφερα γλυκο νερο
μα εσυ σιωπηλος σιγοπριονιζεις τα φτερα σου....
Με ενα καρυδοτσουφλο γυριζεις τις ωρες
που αγριευει η βροχη....
συλλεγεις αναμνησεις...
καθως το φιλι καιει την καρδια σαν δικοπο μαχαιρι....
τυχαια την αγγιζεις...λες και δεν εισαι εσυ....
οι σταχτες παιρνουν μορφη....
κι ολα ζουν ξανα...οσο κραταει η στιγμη ενος ονειρου....
μα πως να ημερεψει ο νους με ενα σεντονι....
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
