| |
Ελλάδα, χώρα των καλών και δοξασμένων χρόνων
που αφήσανε αγάλματα μισά, στον Παρθενώνα
Ομηρικά ποιήματα και λόγια του Σωκράτη
δεμένα όλα περίεργα, σ'έναν πικρό αγώνα
θυμάμαι που φτερούγιζε ψηλά, σαν χελιδόνι
και ένα σπαθί πελώριο, μου τύφλωνε τα μάτια
στου ήλιου την αναλαμπή,με τη χρυσή λαβή του
με φόρα το εκατέβαζε, σε κάστρα και παλάτια
πρώτη,με τους επτά σοφούς και με τους φιλοσόφους
με δόρατα που σήκωσαν, Μακεδονία και Σπάρτη
με τον Αλέξανδρο μπροστά,τραβά για τους βαρβάρους
περνάει πελάγη και στεριές,δίχως νερό και χάρτη
περάσαν μήνες και καιροί,γυρίσματα των χρόνων
εδώ την βρίσκω υπόδουλη και των Ρωμαίων σκλάβα
μα, όσο έχανε σιγά,όση σοφία είχε
σιγά έκαιγε στα σπλάχνα της,της λευτεριάς η λάβα
ισχνοί,ανάποδοι καιροί κι αυτή μαραζωμένη
τρέχει η Ελλάδα να κρυφτεί,ο Τούρκος την σκοτώνει
έχει στο στόμα της φωτιά και στα μαλλιά της φίδια
ψάχνει τα υπόδουλα παιδιά,υπόδουλη και μόνη
μ'απ'το φυτό της λευτεριάς,όσο να ξεριζώσεις
θα ειδής,μια ρίζα θα σταθεί και θα ξαναφυτρώσει
και πήρε όρκο δυνατό,να ψάξει τα παιδιά της
να τα ενώσει και με αυτά, τον Τούρκο να σκοτώσει
άρχισε πάλι να φυσά και να ξυπνά η πλάση
λεύτερη χώρα,όμορφη που είσαι όταν χαράζει
πόση γαλήνη νοιώθουνε, κοντά σου οι ανθρώποι
με πόση γλύκα,σφάλουνε τα μάτια, ωσάν βραδιάζει
χώρα σεμνή, που να σε βρω και πως να σε φιλήσω
αιώνια τα γυρίσματα,σε βρήκανε και πάλι
κακό και τρις χειρότερο,του Γερμανού το πόδι
σε έχει πατήσει στον λαιμό,σου κόβει το κεφάλι
μα, η Ελλάδα την σκλαβιά,ποτέ δεν την αντέχει
έκανε το αίμα της φωτιά και τους Φασίστες καίει
να,ο λαός της, τραγουδά κι από τα στήθη βγάζει
γλυκιά φωνή και σαν πουλί,της κελαηδεί και λέει
Ελλάδα,χώρα του λευκού, του γαλανού αντάμα
πρόβαρες το άσπρο πέπλο σου,εφάνηκες ωραία
πάνω στην πιο ψηλή κορφή,θα βγω να τραγουδήσω
λεύτερη πάλι υψώθηκε, για σένα η σημαία
να, ο λαός σου, τραγουδά,πολλά για σένα τάζει
σε μια ουράνια αγκαλιά,χρυσό στεφάνι πλέκει
όμως, που είναι η χαρά,που ο λαός σου ψάχνει
για ειδές τον,πες,ποιος άρχοντας, τον έκανε παρέκει
για πες μου,τι να έφταιξε,τι τάχα έχει κάνει
που πότισε το χώμα σου,με δάκρυα και με αίμα
γιατί πεινά,γιατί πονά,γιατί αναστενάζει
γιατί ο ήλιος ο φωτεινός, δεν οδηγεί το βλέμμα
και να,Ελλάδα και λαός,μαζί σφιχτά δεμένα
με αλυσίδα από μπετόν κι από στομάχια άδεια
ριγμένα στην ανάμνηση, παλιών ιδανικών τους
σε μαύρους,δύσκολους καιρούς,μου αφήνουνε σημάδια
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
