| |
Άλλη μια νύχτα που τ' αστέρια με προδώσανε.
Κλέψαν τη λάμψη των ματιών της και αστράψαν.
Εφτά πανσέληνοι γεμίσαν και ματώσανε.
Κι αν όλα χάθηκαν, οι σκέψεις δεν αλλάξαν.
Βράδια σα τούτο μες το στήθος της ξαγρύπνησα.
Πνοές που κάψαν με τη φλόγα τους το πόνο.
Η μέρα ζήλεψε κι εγώ μακριά της ξύπνησα.
Να 'ταν η λήθη ένα χάραμα και μόνο.
Σα πειρατής κλεφτοταξίδεψα στα πέλαγα.
Ακολουθόντας του Ζεφύρου το αστέρι.
Ξένα πληρώματα που μπρος τους χαμογέλαγα.
Μα 'χα τον έρωτα πυξίδα στο 'να χέρι.
Άλλη μια ακτή που με ξεγέλασε η σειρήνα της.
Σε τιρκουάζ νερά κολύμπησε η ελπίδα.
Τρέξε γοργόνα και πως έρχομαι προμήνα της.
Κι ότι νομίζω πως στα κύματα την είδα.
Άλλο ένα ποίημα ζυμωμένο με τη θάλασσα.
Κι αγκαλιασμένο από την άπλα τ' ουρανού.
Για την αγάπη της το κόσμο μου όλο χάλασα.
Αίμα στις φλέβες μου μια στάλα γαλανού.
Μία ψυχή που σεργιανίζει στο στερέωμα.
Σκέτη ηχώ απ' τη φωνή μου καμωμένη.
Τ' όνειρο μπλέχτηκε στου Κρόνου το νεφέλωμα.
Ποτέ δε ξύπνησε η ωραία κοιμωμένη.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
