Κυριευμένος από σκέψεις μουδιασμένες, ηδονικά χαμογελώ στη μονάκριβη λήθη που με κυκλώνει. Θύελλες αιώνων καταστρέφουν παροδικά την ακριβοπληρωμένη γαλήνη μου. Καθρεφτισμένη η νύχτα στο πρόσωπό μου και δεν ξεπλένεται παρ' όλες τις προσευχές.
Θυμάμαι ένα σούρουπο, ακουμπισμένος σε έναν βράχο στην άκρη ενός τρικυμισμένου όρμου, να πετάω πέτρες στα μανιασμένα ύδατα. Να αφουγκράζομαι τον γδούπο της πρόσκρουσης. Τον ίδιο γδούπο που ακούει κανείς στο παίξιμο των χαντρών ενός κομπολογιού. Μέτρημα ζωής.
Είχα ανεβεί στην άκρη του όρμου αυτού εξαρχής για ν' αντικρίσω έναν φάρο, κι έμεινα πολύ. Το μόνο που αντίκρισα τελικά ήταν τσακισμένα σκαριά, μπαταρισμένα. Το ένα πίσω από το άλλο!
Και οι μέρες γίνανε χρόνια. Και τα χρόνια αιώνες. Ο όρμος χορτάριασε. Σκέφτηκα λοιπόν ότι ίσως είναι ώρα να σηκωθώ. Σηκώθηκα. Τίναξα από πάνω μου τη σκόνη του χρόνου. Κι από τότε περπατώ. Όχι για να μη χορταριάσω, αλλά για να μη θυμάμαι...[B]
Κι από τότε περπατώ. Όχι για να μη χορταριάσω, αλλά για να μη θυμάμαι...!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΠΕΖΟ ΛΟΓΟ ΔΥΝΑΤΟΣ
::theos.:: ::theos.:: ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΔΗΜΗΤΡΗ ::theos.::
Καλησπέρα Χριστίνα!!! Αφού με έχεις μάθει πλέον. Παίρνω τις πιο απαισιόδοξες καταστάσεις και προσπαθώ να βρω τα πιο αισιόδοξα μηνύματα μέσα σε αυτές.Ίσως είναι μία άμυνα προσωπική!!! ::rock.:: ::rock.:: ::kiss.::
" Και οι μέρες γίνανε χρόνια. Και τα χρόνια αιώνες. (...) Σκέφτηκα λοιπόν ότι ίσως είναι ώρα να σηκωθώ. Σηκώθηκα. Τίναξα από πάνω μου τη σκόνη του χρόνου. Κι από τότε περπατώ. Όχι για να μη χορταριάσω, αλλά για να μη θυμάμαι..."
