| |
Σε τούτο το ανύπαρκτο παρόν μου,
προδομένη από την μηδαμινή εσωτερικότητα του κόσμου,
μπλεγμένη σε ένα ίσκιο, τόσο κρυφά φωτισμένο,
δημιουργώ έναν προσωρινό λυτρωμό
με την αποτελμάτωση της ομοιομορφίας
και με το στοχασμό του απόλυτου εγώ μου.
''Πού πήγα; Πού πήγα'', όλο ρωτάω περαστικούς
και νιώθω πως άσχημοι βοριάδες με κτυπάνε.
Κάτω απ' τον δικό μου ουρανό, σ' ένα τοπίο σκιερό,
με πιάνω να παραμιλώ για τις δυσμενείς μου περιστάσεις.
Κούφιες κουβέντες, κούφια και η ώρα.
Κάνω δυσοίωνες προβλέψεις και πως να με αντέξει
μια τροπή άστατη με τόσα μονοπάτια.
Τίποτα άδειο, τίποτα γεμάτο.
Όλα μισά, σε ένα σημείο ειρωνικό.
Για ποιά φιλαλληλία να μιλούσε άραγε ο παλιός μου εαυτός
για ποιά υποβίβαση, για ποιά επαγρύπνηση, για ποιά καρτερία;
Ίσως για ένα αμεταβίβαστο όνειρο οι εφιάλτες να μιλάνε.
Ίσως για κάποιο άπιαστο [U]θέλημα[/U] που και οι λέξεις το αποφεύγουν.
Το ''σίγουρο'', τόσο επηρεασμένο απ' τα ''ίσως'' που όλο ρωτάνε,
με τρομάζει..
Και η αιφνιδιαστική μου επαναφορά από την έκσταση
μου δίνει νέο γυρισμό.
Παρούσες οι σκέψεις μου, τα θέλω μου
και ένα αύριο με ευθύνη όλη δική μου.
Τώρα πια, το ''είναι'' που μου ανήκει γίνεται ''είμαι''.
Τώρα μπορώ να πω τη λέξη: Υπάρχω!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
