| |
| | Γιατί; |  | | |
Ήταν πρωί, πολύ πρωί
ο ήλιος έλαμπε μα οι αχτίδες δεν περνούσαν τις καρδιές.
Πάγος ο φόβος.
Και κάπου ένας αγέρωχος αητός χτυπούσε τα φτερά του,
Χτυπημένος, λυπημένος, ανήμπορος να πετάξει.
Κι ήρθες εσύ,
μόνος ο ήλιος η καρδιά σου,
σκέτο διαμάντι η ματιά σου.
Τον πάγο έσπασες τα χέρια ζέστανες.
Ο κόσμος αναστήθηκε σε τίμησε με λόγια,
κι όμως σε ξέχασε, σε παραπέταξε μετά από χρόνια.
Μα πώς; Μα πώς;
Εσύ που έδωσες το φώς;
Εσύ που πέταξες τον αητό;
Κι όμως εσένα ξέχασαν κι άλλους θυμήθηκαν.
Γιατί λοιπόν να ζείς;
Στον Μιχαλάκη…
Ο εγγονός σου
Μιχάλης Σκουλάς
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Καράβι κάνω την καρδιά, την πεθυμιά κατάρτι, κι ανοίγω σίγουρο πανί, τον νου μου τον αντάρτη! | | | |
|
Ναταλία...
11-06-2011 @ 07:52 | Πολύ καλό ::yes.:: ::up.:: ::yes.:: | | monajia
11-06-2011 @ 09:21 | ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ.................
::yes.:: ::yes.:: ::yes.:: | | **Ηώς**
11-06-2011 @ 16:03 | Εσύ που έδωσες το φώς;
Εσύ που πέταξες τον αητό; ::hug.:: να είσαι καλά Μιχαλιό! | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
