| |
Κι όλες οι αναμνήσεις μου
κλεισμένες σε καμιά δεκαριά λέξεις.
Μα γιατί πάντα στη ζωή
οι αναμνήσεις να καταλήγουν
πεταμένα χαρτάκια της στιγμής;
Μα γιατί τα σ’ αγαπώ
σωπαίνουν έτσι απότομα;
Κι αυτές οι λέξεις φθίνουν
και ο καιρός τις κάνει να φαντάζουν ξένες!
Πότε τις είπες ή πότε τις άκουσες;
Δεν θυμάσαι…
Το μυαλό σου έχει γίνει σκουπιδότοπος
και γεμίζει κάθε μέρα
με λόγια, εικόνες, στιγμές που σου πετάνε στα μούτρα
ελπίζοντας να σε ματώσουν,
γιατί τους λείπει απ’ την παλέτα τους
το δικό σου χρώμα,
που στο πληρώνουν χρυσό,
μα εσύ δεν το δίνεις.
Και η τιμωρία σου;
Υπάρχει τιμωρία;
Ναι, υπάρχει ∙ αυτός ο αδιάκοπος πόνος
που δυναμώνει όσο εσύ αντιστέκεσαι…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
