| |
Δανεισε μου, λιγη απ' τη Σοφια Σου, τωρα που βρηκα δυναμη κι ισχυ
στην Παρρησια Σου, Αιωνιε και Αχρονε, της Κτισης Ποιητη .Μ ' ενα πονο, γεννα
του πνευματος τρανη, χωρις οδυνη, γεννα φωτος, μηπως και ακληρη του νου
τη μνημη, του νου τη γη, στη γη αφησω, εγκλωβισμενη, απαιδευτη,
ατεκνη και οκνηρη . Δωρισε τα τεκνα της Σοφιας Σου, καθως η οδυνη
γεννησε πια υπομονη κι η δυσκολια αντοχη, αλλη πλεον δυναμη κι ισχυ,
να μην εκλιπαρισω, μονο πια ικετης και λατρης της Σοφιας Σου, Αιωνιε
και Αχρονε της Κτισης Ποιητη .
Δως μου νου και πνευμα αθανατο να ζησω και ευφορη, στο διαβα μου,
τη γη, να ευδοκιμησω, ποτε να μην πορευεται ακληρη η ψυχη, Αιωνιε και
Αχρονε της Κτισης Ποιητη. Σε πνευματος πηγες να ξεπλυθω, καθως η υλη
εγινε εναντιος, πολεμιος και εχθρος, ακληρη του νου την υπαρξη, στη γη
να μην εγκαταλειψω .
Τωρα που δυναμη , απ' τη δυναμη, μου δωρισες κι ισχυ, λιγη απ' τη
Σοφια Σου, εκλιπαρω να ζησω , να μην εγκαταλειφθω , να ευαρεστηθει
η υπαρξη, να συνεχισω. Ξεχειλισε η υπομονη απ' την ατερμονη προσ-
παθεια και Θειο εδωσε καρπο .
Μα, να που εγω, ο αθλιος και πονηρος, παλι απο τα πλουτη Σου, οφελος
εκζητω, για να τραφω με Νεκταρ Θεικο, δωρημα Αιωνιου και Αχρονου Ποιητη,
ξεχειλοι των δωρων, οι καρποι, ψιθυροι, λογοι Θεικοι, στ' ανθρωπινα, λεξη
προς λεξη, μ' ενδυμα υψιστο κι αθανατο, να τους στολισω, που θα το
ζηλευε κι ο Σολομων .
Επετης της Σοφιας Σου, σαν Φοινικας απ' τις σταχτες μου, τις σαρκινες,
ν ' αναγεννηθω, μεθη Ουρανια, γλυκεια και υπερκοσμια χαρα, μακαρια το
πνευμα να πλανιεται, μακαρια να γαληνευει, κι οποια της υλης χαθηκε, μικρη
χαρα, απ ' του Ουρανου την Παρρησια, ας αναπληρωθει κι ας περισσευει.
Για να αγαπησεις κατι, πρεπει να φερει σπορο απ' την Ουσια Σου,
- σ' αυτο να ευαρεστηθεις - ενας σπορος συγγενειας πνευματικης,
και μ ' ο,τι φιλοδωρησες την Οικουμενη , φερει την Αξια Σου.
Κι ειναι τετοια τα χρωματα της συνθεσης και της ζωης, που ουτε το
μαυρο, ουτε το γκρι, ταφος μου δε θα' ναι, ποσοι παλμοι, ποση γαληνη,
ποση αναταση ψυχης, οπλο μου κι ισχυς, στο Συμπαν Σου, οσο θα ' μαι .
Εσυ φτερα και πνευμα μου, παντοτινα .
Μ ' αν ... στο λογο μου, τη δυναμη και τη Σοφια Σου, αρνηθεις, ωστοσο,
ασε με να κρατησω, δωσε μου την ισχυ της διακρισης, του νου τη διαυγεια,
ν ' αναγνωρισω, σε αλλο λογο ποιητικο, ξενου νου, μα πνευματος συγγενικου ,
ψιθυρο Θεικο, ν ' αγαπησω, σ' αυτον να ευφρανθω και αδελφου ψυχη,
αγγελικη ψυχη, να ξεχωρισω .
Ασε με να κρατησω, ασε με να διακρινω, με διαυγεια νου και ποιητη, πνευμα,
σπορου συγγενικου στη γη, σ ' αυτον, ν ' αγαλλιασω και στην καρδια μου, να
τον κλεισω .
Φτωχοι κι αν ζησουμε στην υλη , πλουσιοι στου ουρανου , τον νου , να ευδοκι-
μησουμε κι αυτος, ο πλουτος, αγιος κι αγαθος, σε Ουρανο και Γη, ποτε του να
μην προδοθει, κανενας '' Εφιαλτης '', ποτε τους δρομους του, ας μην προδοσει ,
καμια κερκοπορτα ζωης, μη σε στερεψει Θεικη πηγη και ψιθυρε, λογε ποιητικε,
κανενα βαρος, μη σε λιωσει .
Κι εγινε ο ψιθυρος, στο ανθρωπινο αυτι, βοη και θα με σωσει, φωνη μου
ισχυρη, στους δρομους τους δικους μου, γεφυρι απλετο, να ξεδιπλωσει
και συρρικνωθηκε ο γκρεμος και κοσμος αφραστος, ανοιχθηκε εμπρος, με
λεξεις αγνωστες,ανειπωτες ακομη, ν ' αναμενουνε εντος, λογους και ψιθυρους
ψυχης, αθανατους να ξεκλειδωσει και πανω τους, αραγιστη να δρασκελισει
η φωνη... εναν κυκλο ζωης, απο δεσμα σκληρα, να ελευθερωσει .
Εναν κυκλο ζωης πικρο, κυκλο μικρο, γυρω απ' τον πικρο μου εαυτο και
ανακαλυψα στο Συμπαν, ολακερο σπιτικο . Ενωσα τις δυο ακρες και ανα-
δυθηκε η φωνη, η απαρχη, τοπος μυστικος, στου πυρηνα Σου, τη γη,
στα βαθη της Ουσιας Σου, τ ' αμετρα εκεινα, κι εγινα λογος ποιητικος και
ποιημα ... ψιθυρος αχνος .
Στα βαθη της Ουσιας Σου, τ 'αφραστα εκεινα, ψιθυρος, να αναρριχηθω, λιγο
ψηλοτερα, απ' το μικρο, πικρο μου εαυτο . Ασε με να χαρω, ασε με να κρα-
τησω, ασε με να δημιουργησω ... Αιωνιε και Αχρονε της Κτισης Ποιητη, Λογε
μου, ψιθυριστε και Απαρχη, αραγιστη και αφραστη φωνη .
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
