| |
Δραπετεύοντας από τη φασιστική ομορφιά της άνοιξης,
τούτο το καλοκαίρι
είναι ίσως αλλιώτικο από τα άλλα.
Ο φόβος διαλύεται μέσα στο πλήθος
σα μια σταγόνα στη θάλασσα.
Τα βλέματα τα οργισμένα...
Το πανάρχαιο ένστικτο...
Οι επαναστάτες εραστές...
Στα ψηλοτάβανα δωμάτια
οι σκιές δραπετεύουν τρομαγμένες.
Στο δρόμο οι κατσαρόλες
στήνουν χορό μες στις πλατείες.
Κάτω απ' τον ήλιο άνθρωποι
ανεβάζουν και κατεβάζουν τα χέρια
σίγουροι -μές στην αγανάκτησή τους-
πως κάτι θ' αλλάξει.
Κάτι... ασήμαντη έννοια ίσως, αλλά...
Αλλά μέσα σε μια κοινωνία ασήμαντων
ποιος μπορεί να το αγνοήσει;
Μέχρι να 'ρθει η στιγμή η μαγική.
Τότε, που θα ισορροπούμε στο σκοινί.
Κι έτσι όπως θα τραμπαλίζεται
πέρα δώθε, πέρα δώθε...
(Από κάτω ο βούρκος των έκπτωτων
θα μας καλεί παζαρεύοντας την τιμή της ψυχής μας,
στοιχηματίζοντας για την πτώση μας)
...Θα πρέπει ή να χαθούμε για πάντα
ή να περάσουμε απέναντι
και να γίνουμε άνθρωποι!
Κι έτσι να λένε κάποτε για μας:
"Γνώρισαν το φόβο τους"
"Μετρήθηκαν με τους εαυτούς τους"
"Μετρήθηκαν με άλλους... πιο δυνατούς"
"Κέρδισαν" ή "Έχασαν". Τι σημασία έχει;
Μην ξεχάσετε ποτέ τις γενναίες ψυχές μας.
Πολέμησαν!
[I][align=right]Ιούνιος 2011, Θεσσαλονίκη.[align=right][I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
