| |
Μεχρι εδω εφτασε καποτε το κυμα ,
αγκαλιασε με παθος την στερια ,
και φιλησε μ ' ερωτα βαθυ ,
τα βραχια , τα αδρα .
Και εκει που αποθεσε ζεστη αναπνοη ,
εκει εξωκειλε , για παντα στην ακτη ,
και σκορπισε στης φουσκοΘαλασσιας ,
τα χαδια τ ' αλμυρα .
Γλυκο νανουρισμα του φλοισβου
και αυρα ηχηρη , ν ' ανεμιζει στην ψυχη .
Ποσες ελπιδες κι ονειρα που εσβησαν στην αμμο ,
- καστρα γκρεμισμενα- κι ομως της θαλασσας , το βλεμμα ,
στις σταχτες της , τις Θαλασσι , αναγεννα ολες τις μνημες ,
τις χαμενες και τα περασμενα .
Και εκει που αποθεσε το κυμα την πνοη του ,
εκει , Θ' αφησει παλι την ζωη του .
Κι οταν στα βοτσαλα μ ' ορμη Θα ξεψυχα ,
στην αμμο μπατης λυγερος , την αρμη Θα σκορπα .
Κι ετσι Θα συνεχιζεται η ζωη , χωρις απωλεια ,
παντα με επιστροφη αιωνια .,
το ενα κυμα διωχνει - φερνει τ 'αλλο
κι ετσι Θ' αγγιζει στην ακτη , της Θαλασσας
το παΘος , το μεγαλο , χωρις απωλεια ,
παντα με επιστροφη αιωνια , αιωνια διαδρομη ..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
