| |
Και ξαφνικα ξημερωσε!
Φτασαμε στην παραλια με το πρωτο φως του ηλιου. Τα παιδια κατακοπα απο το μακρυ ταξιδι ειχαν αποκοιμηθει! Η Ριτα και ο Γιωργοςστο πισω μερος του βαν, εκει που κραταμε τα οργανα και τις καμερες. Ο Μιλτος στα μεσαια καθισματα, ενω ο Αρης κατερευσε πανω απο το τιμονι το οποιο κρατουσε εδω και αρκετες ωρες.
Μονο εγω ειχα μεινει ξυπνιος. Εψαξα αμεσως καποιον υπευθηνο να μου δειξει την παραλια. Δεν αργησα να τον βρω. Φυσικα δεν ξυπνησα τα παιδια, παρ'ολο που θα επρεπε. Δεν μπορουσα να διαλεξω το μερος που θα παιζαμε χωρις την αποψη τους. Εξαλλου ειμαστε μια ομαδα, μια παρεα που νοιαζομαστε ο ενας για τον αλλον. Αλλα τους λυπηθηκα. Ετσι αποφασησα να ριξω εγω μια πρωτη ματια, και οταν ξυπνουσαν, να το συζητουσαμε.
- Και πως λεγεται η μπαντα σας; με ρωτησε ο υπευθηνος.
- Κοπροι, απαντησα.
-Αγριο ονομα, μα ποιανου ηταν η ιδεα;
- Δικια μου...
Γενικα αυτον τον τομεα τον ειχα αναλαβει εξ ολοκληρου εγω. Και περα απο το ονομα, εβρισκα τους στιχους για τα τραγουδια μας, και σκηνοθετουσα διαφορα φιλμακια σχετικα με τραγουδια αλλων συγκροτηματων, στα οποια βαζαμε απο πισω την μουσικη, μα και ληψεις απο την εκετελεση του τραγουδιου σε καποια ζωντανη εμφανιση. Απο την αλλη, η δημιουργια της μουσικης ανηκε στην Ριτα, η οποια ηταν η ''πληκτρου'' μας.
Παντως ο λογος που ημασταν εκει ηταν για να γυρισουμε το βιντεακι για το "Λιωμενο Παγωτο" των Ξυλινων Σπαθιων. Θα το παιζαμε εδω στη παραλια, με λιγο κοσμο, ποτε δε μασαμε μεχρι τωρα πανω απο 100 ατομα, διπλα στα κυματα.
Η Φωνη της Ριτας εφτασε στα αυτια μου. Δεν περιμενα να ειχε ξυπνησει τοσο νωρις. Καλημερισα τον υπευθηνο και αποχωρισα.
Πηγαινοντας στο βαν, πανω σε ενα πεζουλι ειδα μια κοπελα να ειναι κουλουριασμενη και να κλαιει. Μα τι στο καλο επαθε και ηταν εκει στις 5:30 το πρωι; Την πλησιασα, την ακουμπησα φιλικα στον ωμο και την ρωτησα τι συμβαινει, μα εκεινη με αποπηρε. Εκατσα για λιγο εκει, αγνοωντας την Ριτα που με καλουσε, ενω στο τελος της ψιθυρισα στο αυτι πως δεν ειναι αναγκη να κλαιει, πως ολα διορθωνονται.
Σηκωθηκα και εφυγα, και ισα ισα που την ακουσα να μου ψελιζει ενα ευχαριστω.
Τον σφιγγει κι αλλο στην αγκαλια της. Αισθανεται το τρεμουλο του οταν κρυωνει, και προσπαθει να τον ζεστανει. Και αμεσως τον δροσιζει οταν καιγεται. ειναι η ζωη της ολοκληρη, και πεθαινει μαζι του καθε φορα.
Κοιταζει περα την συριγγα και το κουταλι που χρησιμοποιουσε για να παρει τη δοση του. Τη δοση που τον εστειλε στο νοσοκομειο ετοιμοθανατο. Τη δοση που τωρα τον βασανιζει που ειναι μακρεια της. Τον λευκο θανατο, τη δοση της ηρωινης.
Τον φιλαει στο μετωπο. Τα ματια της εχουν γεμισει απο τα δακρυα που κυλανε πανω του. Το στοματ της πλησιαζει το αυτι του, και κλαμενα του ψιθυριζει:
- Μην το ξανακανεις αγαπη μου. Αντεξε σε εκλιπαρω! Εχεις τρυπηθει παντου, και την επομενη φορα θα "φυγεις". Και να το ξερεις πως θα σε ακολουθησω.
- Οχι μικρη μου. Δε θα το επιτρεψω αυτο. Θα αντεξω. Θα κανω τα παντα, αλλα θα το ξεπερασω. Δε μπορω να σε αφησω να χαθεις.
Και πραγματι δε μπορουσε. Η δικια του ζωη ειχε καταντησει ενα σκουπιδι. Αλλα εκεινη; Τοσο νεα και υποσχομενη. Οχι αυτη πρεπει να ζησει! Και ευχεται να μην τον ειχε αγαπησει ποτε. Να την γλιτωνε απο αυτο το μαρτυριο. Της αξιζει μια κανονικη ζωη...
Επεσα με δυναμη μεσα στη θαλασσα απο την προβλητα. Ο Μιλτος που με εσπρωξε ακομα γελουσε, ενω η Ριτα τα ειχε τραβηξει ολα με μια καμερα χειρος. Ο Γιωργος και ο Αρης πηδηξαν κατευθειαν να με βγαλουν, μιας και δεν ηξερα κολυμπι.
- Δε με ενδιαφερει, φωναξε γελωντας η Ριτα, αυτο θα μπει σιγουρα στο κλιπακι.
- Με τιποτα! της απαντησα σοβαρος, αν και αφου ολα πηγαν καλα το ειχα απολαυσει.
- Θα σου καταστρεψω τη WhiteList, εκανε η Ριτα.
Ειναι σπαστικο οταν με εκβιαζει. Ειδικα με αυτον τον τροπο. η WhiteList ειναι η κιθαρα μου, και ενα απο τα λιγα πραγματα του αγαπαω τοσο. Την λατρευω με ολη μου την ψυχη. Η Ριτα συχνα υποστιριζει πως αν λατρευα ετσι και τις γυναικες τοτε δε θα ειχα το προβλημα που εχω τωρα με το αντιθετο φυλο. Μα οι γυναικες οσο ωραιες και να ειναι, σε καμια περιπτωση δε σου προσφερουν οσα μια κιθαρα. Η μουσικη που βγαινει απο τις χορδες, παραμενει παντα αυθεντικη. Οι γυναικες απο την αλλη το χανουν αυτο, ολη εκεινη την αυθεντικοτητα οικειοθελως. Οχι πως αυτο ισχυε παντα. Η Ριτα για παραδειγμα ειναι μια απο τις "εξαιρεσεις του κανονα". Και την αγαπαω , περισσοτερο απ'οτι πρεπει. Ειναι για μενα αδερφη μου.
- Ενταξει, ενταξει... συμβιβαστηκα. Καντε οτι νομιζετε... Τελικα ομως δε μου ειπατε: Τι ωρα θα παιξουμε, να ξερω να ενημερωσω για να μαζεψουμε ατομα;
- Αργα, απαντησε ο Αρης. Ετσι ωστε να παιξουμε το "Παγωτο" μετα τη μια το βραδυ.
Εχει να τον δει μερες. Φοβαται για αυτον. Ανησυχει μηπως ξανακυλησε. Δε παει αλλο αυτη η κατασταση. Θα τον περιμενει εδω, εξω απο το σπιτι του. Καποτε θα μπει ή θα βγει.
Η Καρδια της χτυπαει ολο και πιο δυνατα καθως εκεινος αργει. Δυνατα οπως και το τηλεφωνο του, καθε φορα που τον παιρνει και εκεινος δεν της απανταει. Δε θελει να τον ζορισει, οχι! Μοναχα να βεβαιωθει πως ειναι καλα. Πως δε τρυπησε τον εαυτο του. Πως ζει ακομα.
Νυσταζει. Κοιμηθηκε μονο λιγο το μεσημερι. Ολο το προηγουμενο βραδυ το περασε στην παραλια. Το περασε κλαιγοντας. Οχι τιποτα αλλο, εγινε και ρεζιλι σε εναν περαστικο! Την ειδε και πηγε να την παρηγορησει, μα τον αποπηρε ασχημα. Τωρα μεσα στο αγχος της ενιωθε και τυψεις. Αργοτερα εμαθε οτι ηταν ο τραγουδιστης μια μπαντας, η οποια θα επαιζε αργοτερα εκει. Να λοιπον μια καλη προφαση να παρει την αγαπη της και νσ την ξανασπρωξει στη ζωη.
Και επιτελους τον βλεπει να ερχεται. Περπαταει φυσικα με γοργο βημα, μα αυτο δεν τον εμποδιζει να την δει. Φτανει στην πορτα.
- Που εισαι χαμενος, ανησυχησα! του παραπονιεται κλεινονταςς του το δρομο.
Την ριχνει αποτομα πανω στον τοιχο με το χερι του. Μετα με ενα φονικο βλεμμα της λεει:
- Ρε δε με παρατας ησυχο λεω εγω! Τι νομιζεις επιτελους; Με εσενα θα ασχολουμαστε ολη την ωρα; Ανησυχεις για το ενα , φοβασαι για το αλλο. Δε σε αντεχω πια! Πανε βρες καποιον αλλο να του τα πριζεις και ασε με εμενα επιτελους! φυγε απο μπροστα μου!
Την βλεπει να καθεται στα σκαλια και να σπαραζει καθως ανοιγει την πορτα. Ερχεται μεσα και τρεχοντας ψαχνει το καμινετο. Βγαζει το σακουλακι με την σκονη και το αφηνει με προσοχη στο πατομα. Παιρνει λιγη φωτια απο τη σομπα και αναβει το καμινετο. βαζει απο πανω το κουταλι και ξαναπιανει το σακουλακι.
Επιτελους μετα απο τοσο καιρο το ειχε βρει. Θα ξανα'παιρνε τη δοση του. Για μια φορα ακομα, και μετα ας γινοταν οτι να'ναι!
Τα χερια του τρεμουν. Επιτελους αυτο θα σταματαγε. δεν το αντεχε αλλο...
Μα καθεται εκει και το κοιταει. Να συμβει οτι να'ναι. Μα οντως το αξιζε; Αξιζε να χασει τη ζωη του για αυτο το μικρο πραγμα. Εναν μηνα προσμενε να ερθουν οι καλυτερες μερες. Αυτες ηταν λοιπον; Οι μερες του θανατου του.
Αντεξε μεχρι τωρα. αν και δεν εβλέπε πια μονο ηλιο, αντεξε. Οταν εχασε τα παντα, αντεξε. Και τωρα θα χασει κατι ακομα! Θα χασει την μικρη του καρδια, που ακομα τηνν ακουει να σπαραζει εξω απο την πορτα του! Καποτε της ειχε πει οτι θα τα καταφερνε. Οτι θα το ξεπερνουσε. Και δεν κρατησε την υποσχεση του.
Κανοντας την ενεση δε θα πεθανει μονο αυτος. Θα χαθει και εκεινη!
Πεταει την ηρωινη στη φωτια! και απο πισω το κουταλι και την συριγγα.
Βγαινει εξω. Ωραια ειναι ακομα εκει. Θα ειναι για παντα εκει! μες στην καρδια του.
Καθεται διπλα της, περναει το χερι του γυρω απο τον ωμο την και την τραβαει κοντα του. Βουρκομενος τη φιλαει και της ζηταει συγγνωμη...
Για δες! τελικα μαζεψαμε πολλους! Ενταξει καλοκαιρακι ειναι, αρα η τελεια ευκαιρια για καποιον να διασκεδασει διπλα στη θαλασσα. Η μικρη συναυλια που διοργανωσαμε ειχε μετατραπει σε παρτυ, μια τρελη και εξαλλη γιορτη!
Ειχαμε μπει ηδη στο "Λιωμενο Παγωτο" και εχαμε πει το μεγαλυτερο μερος του. Τωρα ακολουθουσε ενα σημειο οπου στο αρχικο κομματι παιζοταν απο το αρμονιο, και δικαιοματικα ανηκε στη Ριτα, μα καθως το αγαπουσα τοσο το επαιζα παντα εγω στην ηλεκτρικη κιθαρα. Ηταν το κοματτι μετα το δευτερο ρεφρεν και μεχρι το κλεισιμο του τραγουδιου.
Κατα τη διαρκεια αυτου του "σολο" παρατηρησα μεσα στους ανθρωπους που χορευανε την κοπελα που ειδα το πρωι να κλαει. Ηταν με ενα παλικαρι, αρκετα καχεκτικο. μα ετσι οπως κοιτουσε την κοπελα, τοσο τριφερα, εδειχνε οτι ηταν για αυτον βαλσαμο. Καθε φορα που τη φιλουσε αναστενοταν.
Δεν την γνωριζω, μα ειμαι σιγουρος για ενα πραγμα. Ειναι μια απο τις λιγες, μια ομοια της Ριτας. καθαρη και αυθεντικη σαν τη μουσικη.
Φιλε μου εισαι πολυ τυχερος που εχεις. Φιλε μου χαρις αυτη θα εισαι για ΠΑΝΤΑ ΕΔΩ...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
