Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
131616 Τραγούδια, 269645 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 μέχρι
 
συγκίνηση με πλημυρίζει
κάθε που αγγίζω με την αφή της μνήμης μου
την απουσία σου
ένα περίεργο μυρμήγκιασμα στις φλέβες μέσα έρπει
σαν να γυρίζω έπειτα από καιρό σε τόπο αγαπημένο
σε εδάφη πάτρια και σε γενέθλια χώματα
και βρίσκω απαράλλαχτο τον τόπο
σπίτια και δέντρα και νερά , στην ίδια θέση
και πρόσωπα αγαπημένα να με καρτερούν
ως άλλοτε πίσω από παραθύρια ολάνοιχτα
κι αυλές ασβεστωμένες ….

αλλά γιατί εκπλήσσομαι;
χάνονται οι άνθρωποι ποτέ που μας αγάπησαν;
ή μήπως τους κουβαλάμε μέσα μας συνέχεια
μέχρι κι εμείς να γίνουμε σκιές χιμαιρικές κι αέρινα όντα
στη μνήμη μέσα και στα αισθήματα
των επιγενομένων ;



 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 4
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Αταξινόμητα
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

http://luogointerno.blogspot.com/
 
vero_
18-07-2011 @ 10:52
μέχρι κι εμείς να γίνουμε σκιές χιμαιρικές κι αέρινα όντα στη μνήμη μέσα και στα αισθήματα των επιγενομένων..

Αυτοί που πραγματικά μας αγαπάνε θα είναι πάντα εκεί περιμένοντάς μας και αυτούς που αγαπάμε πραγματικά θα πολεμήσουμε για να τους έχουμε πάντα πλάι μας! ;)
Ναταλία...
18-07-2011 @ 14:08
και βρίσκω απαράλλαχτο τον τόπο
σπίτια και δέντρα και νερά , στην ίδια θέση
και πρόσωπα αγαπημένα να με καρτερούν
ως άλλοτε πίσω από παραθύρια ολάνοιχτα
κι αυλές ασβεστωμένες ….

Οι άνθρωποι που αγαπήσαμε και μας αγάπησαν πάντα είναι στην καρδιά μας δεν φεύγουν ούτε στιγμή ::yes.:: ::yes.:: ::theos.::
kapnosa-v-ainigma
18-07-2011 @ 14:16
::love.::
monajia
18-07-2011 @ 20:40
::theos.:: ::theos.:: ::theos.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο