| |
Μονος στον στροβιλο της μαχης,
σπονδη θυσιας σε αιματινη γιορτη,
πορφυρα, ακριβο, πολυτιμο κρασι.
Οινος ευφραινει την καρδια και την δικη σου το σπαθι,
καθως η λαμα ολοενα πλησιαζει
και μεταλλο σε μεταλλο αντηχει,
κλαγγη και ποδοβολητα,
για μια στιγμη η μερα σκοτεινιαζει.
Βημα σε βημα ριχνει ισκιο.
Του πολεμου η φορεσια
- το βαρος της σε αιμα μαυρο -
και στραγγιζει και ο χορος της μαχης
σε παρασερνει πιο μακρια.
Καθως η ωρα του θανατου προσεγγιζει.
Σωμα με σωμα, γυαλιζει το σπαθι,
το σθενος τους και την ισχυ,
ακουραστα, τα σερνει η μερα, σε αγριου πολεμου την σκηνη.
Ισκιος με ισκιο να παλευει ανταμα,
κατω απο ισκιου λαμα, φλεβα και σαρκα να στοχευει,
ποιος απ' τους δυό πρωτα τον αλλο τιθασευει ;
Στο πεπρωμενο το θνητο.
Κρατα λιγο ακομη, κρυψου απο αγγιγμα θανατου, φονικο.
Απεφευγε σε μεταλλο να αγγιζει η σαρκα,
μα στου εχθρου την φλεβα, παντα να στοχευει,
η δικη σου ακονισμενη, χαραγμα φρικτο.
Μία κινηση εδω, κινηση μετεωρη, που κοβεται πιο περα
και στο βλεμμα - τελευταιο - θαμπος, συρρικνωνεται η μερα.
Διπλα, παραδιπλα συνεχιζεται το φονικο.
Ποσα τοπια σαρκας ξετυλιγουν οι αιωνες,
ποσες μερες σκοτεινες, να μετρησουν του θανατου τις στιγμες.
Και πονος, συνεχεια ζωντανη, ποσα κορμια σπαραζει και απαριθμει,
μετρωντας τοπια σαρκας, μισοξετυλιγμενα, απο λαμα-ασαλευτα- αιχμηρη.
Σε εικοσι κι εναν χρονους, γεννιεται με πορφυρα ιστορια.
Ακριβο, πολυτιμο κρασι. Μα η απωλεια απο ολους κατι αφαιρει.
Πορφυρα μαυρη, του θανατου, ακριβο κρασι, αφθονο και ρεει.
Μεθυσε το χωμα, ποτισε η γη. Οινος ευφραινει την καρδια και
την δικη σου ο πολεμος και η σφαγη.
Ποια η απωλεια που την ζωη στραγγιζει ; Λαμα ακονισμενη
κι η μερα συρρικνωνεται στο βλεμμα - τελευταιο- θαμπος.
Διπλα, παραδιπλα η μαχη συνεχιζει .
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
