| |
| | Εκεί θα με βρεις (χρ.τσαμπάζης-μ.παπανικολάου |  | | | Οπτικοποίηση: http://youtu.be/YfaMciYJOY0 | | |
Μ.Π.: «Ταγμένοι στην Ουτοπία,
πιο βαθιά στη φλέβα κι απ΄το αίμα,
πάντα θα χαράζει αλλιώτικα..
Κι ο ήλιος αλλιώς θα ανατέλλει .
Από τη δύση ίσως.
Ποιος το ξέρει;
Κείνο που ορκίζομαι, είναι το Τάμα της»
Χ.Τ.: «..Να με περιμένεις, λοιπόν.
Θα 'ρθει μια μέρα που θα πω αλήθειες καταπληκτικές,
από αυτές που ακούς στα παραμύθια και σε ματώνουν,
σαν ποιήματα που γράφτηκαν για ένα ζευγάρι μάτια μόνο.
Ως τότε, βρήκα τον πιο συγκλονιστικό τρόπο να αυτοκτονώ:
με κάποιες σιγανές, αδιάβαστες κουβέντες.»
Μ.Π.: «Αδιάβα(σ)τα είναι εκείνα μόνο που αρνηθήκαμε,
έρμαια της αδιαφορίας μας, στα αζήτητα.
Κι αφήσαμε να θρηνήσουν γι΄κείνα κάτι μάτια στερεμένα.
Πώς γίνεται;
Τα μάτια λάμπουν σαν καθρεφτίζονται κι οι λέξεις λάμπουν σαν σκορπίζονται..
Κείνη τη μέρα να κοιτάς ουρανό..»
Χ.Τ.: «..Ο ουρανός καίγεται και τρέχω να τον σβήσω.
Ο θεός αρρώστησε βαριά.
Μ΄αγαπάς;
Βυθιζομαι στην απύθμενη θλίψη της καθημερινότητας μου,
μιας καθημερινότητας χωρίς χθες,
σήμερα ή αύριο.
Ζω μέσα σ'εναν κόσμο σχεδιασμένο με μολύβι και χάρακα.
...Μ΄ανθρώπους που δε με νοιάζουν και δε τους νοιάζω.
Στον καθρέπτη της ψυχής μου καθρεπτίζομαι μονάχος,
γι'αυτο είμαι ένοχος.
Βρήκα άνεση στον πόνο...
Μ'αγαπάς, ξέρω...»
Μ.Π.: «Στον ίδιο ουρανό τρέχουν οι λέξεις..
Τί κυνηγάς;
Τί σκορπάς;
Τί καθρεφτίζεις;
Μια ήταν η αλήθεια πίσω από το δακρυσμένα όνειρα..
Στρεβλούς αντικατοπτρισμούς προσκυνάς;
Τραγούδα ή σφύριξε.
Θα κυλήσει η πέτρα, άσπιλη κι αμόλυντη, παρόλα αυτά.
Με μάτια ακροδάχτυλα γιατρεύω.Ζήσε..»
Χ.Τ.: «Μα ακόμα σκάβω με δέος τη θάλασσα
με σκιάχτρου βλέμμα σαν αλυσίδα
μασώντας ξερούς σπουδαίους στίχους
σαπισμένα ψίχουλα νοημάτων
σμιλεύω τρυφερά το άκοπο αντίο
...που κούρνιασε στα ανύποπτα χείλη μου
ξαναβαφτίζοντάς με.. Άνθρωπο.»
Μ.Π.: «Εκεί θα με βρεις,
στους χιαστί διασταυρούμενους δρόμους
και στα χαμηλωμένα απ΄την οδύνη βλέφαρα,
στο προσπέρασμα της κτηνωδίας,
στην αποστροφή κάθε χαράς,
στην ενοχή,στο αιματοκύλισμα,
στο λάθος,
στο που δεν έχει πια παιδί να λέει "σ΄αγαπώ",
στο που δεν έχει επιστροφή,
στο άγραφο όνειρο.
Εκεί θα με βρεις.
Να τραγουδώ τις νίκες και τις ήττες της γενιάς μου..
Άνθρωπε.»
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
Οδυσσέας Παράδοξος.
22-07-2011 @ 00:55 | ::up.:: ::theos.:: ::up.:: | | gk_giotaki
22-07-2011 @ 06:42 | Εκεί θα με βρεις.
Να τραγουδώ τις νίκες και τις ήττες της γενιάς μου..
Άνθρωπε.»
::up.:: ::up.:: ::up.:: | | monajia
22-07-2011 @ 06:54 | ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ............................
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | Sofitsa
22-07-2011 @ 10:26 | ::theos.:: ::yes.:: ::theos.:: | | Μίνα Παπανικολάου
22-07-2011 @ 16:00 | http://youtu.be/Fcnrg9O7LYo
Τί είναι η αγάπη;
Άμα πεινάς το ξέρεις. Φωνάζουνε τα σπλάχνα σου. Άμα κρυώνεις, το ίδιο. Άμα αγαπάς, πώς να το καταλάβεις; Γιατί: τι είναι η αγάπη; Κάποιος πήγε να πει κάτι και δεν είπε τίποτα. Είπε πως είναι κάτι σαν φωτιά. Μα είναι; Άλλος είπε πάλι, πως είναι δροσούλα, άλλος σαν δοξαριά. Τι είναι τέλος πάντων… Κι αν, πάλι, αγάπη είναι κάτι που το λένε «αγάπη», είναι αυτό η αγάπη;
Βάλε μια δύση κι ένα βαρκάκι να λιώνει μέσα. Ομορφιά! Μα αν δεν υπάρχει μάτι να το δει, είναι ομορφιά;
Ένα πουλάκι κελαηδά ολομόναχο σ’ ένα έρημο δάσος… Αν δεν τ’ ακούσει κανείς.. είναι κελάηδηγμα; Κι είναι μπορετό να κελαηδήσει γλυκά ένα ολομόναχο πουλάκι, αν δεν υπάρχει πίσω από κάποιο φύλλο το αυτάκι ενός άλλου πουλιού;
Πήγαν κι οι σοφοί να πούνε κάτι πάνω σ’ αυτό και τα κάνανε θάλασσα. Αυτοί, γι’ αγάπη!… Τα μωρά ξέρουν περσσότερα.
Ένα λουλούδι είπε: «Αγάπη; Είμαι εγώ». Τρελαίνεσαι με τέτοια καμώματα. Ένας «Πέρσης» θα πει αυτό είναι «τρίχα». Ένας βαρκάρης θ’ αφήσει τα κουπιά και θα σκουπίσει το κούτελο του. Δε θα ξέρει να πει τίποτα. Μπορεί αυτό να είναι αγάπη. Μα είναι; Ποιος να του το πει;
Όσο έχεις κάτι μέσα σου και δε χρειάζεται να το πεις, το έχεις και ησυχάζεις.
Σε καίει… Σε λιώνει… Εσύ το βλέπεις. Κι αντί να βάλεις τα κλάμματα, το ρίχνεις στο τραγούδι. Είσαι μεθυσμένος και δεν έχεις πιει ούτε στάλα!
Αυτό το «πράμα» πρέπει να σκάβεις μέσα σου μια λακούβα να το θάβεις, κι ό, τι βρέξει. Μην το λες πουθενά. Άστο να σε κάψει. Θα ξέρεις ότι χάνεσαι λίγο λίγο από μια αρρώστια που δεν ξέρεις τ’ όνομά της. Θα ξέρεις όμως ότι είναι μια αρρώστια, που σε κάνει όμορφο. Ομορφαίνεις και πεθαίνεις… Κι όταν θα νομίσεις ότι πέθανες… θα ‘χει τελειώσει η αρρώστια. Θα είσαι ζωντανός, μα θα είσαι και άσκημος. Θα ‘χεις φρικτά ασκημίσει.
Αλήθεια… αυτό είναι η αγάπη; Όποιος αγαπά δεν μπορεί να το πει. Κι όποιος δεν αγαπά, δεν το ξέρει.
Aπόσπασμα από το βιβλίο «Ένα παιδί μετράει τ’άστρα» του Μενέλαου Λουντέμη. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
