| |
| | Η Αληθεια, Ρομφαια |  | | |
Πως ειδα ο,τι γνωρισα ν ' αλλαζει,
σαν ξενοι ας πορευτουμε πια.
Τρομακτικη η εναλλαγη
κι ο ισκιος μας, ακομη μας τρομαζει,
βραδιασε νωρις στο ξεφωτο της γης.
Σαν ξενοι ηρθαμε απ' αλλους τοπους,
ξεχειλισαν στον κοσμο οι πληγες,
ποσοι θα παραμεινουν γνωριμοι,
ως την τελευταια τους πνοη,
ποσες αραγε, οι αγαθες ψυχες ;
Ηλιος αγνωστος απλωνεται,
ακτινες, οι μνημες κι οι ζωες,
μεσα απ' αυτες, ολα οσα θυμασαι,
στροβιλιστικαν κι εφυγαν,
ριπες κι αναλαμπες, μερες αξεπεραστες,
οδυνηρες, που μετρησαν για αιωνες,
μερες λυτρωτικες -σταθηκαν αντιβαρο -
κι εμοιαζαν μονες στιγμες.
Αγνωστοι ουρανοι μας διεκδικουν,
συννεφα αδιαβατα, πολυταξιδεμενα,
βρεχει με δακρυα σκοτεινα, βιαια στην καρδια.
Κι οποια ριπη, πνοης ελπιδα, προβαλε ,
ξαφνου, πως; Σκορπισε μ ' ανεμους ηχηρους,
ανεμους- καταιγιδα, χωρις αχνοφεγγισμα φωτος.
Η αληθεια λαβωμενη, βαθια καρφι μες στην ψυχη,
και τι ν 'αντιταξεις.
Μεσα απο μια τετοια δυση, ηλιος αληθειας, δε θα
λαμψει. Τροπαιο, ηλιοτροπαιο, η εστω ικετης, πώς
ν ' ανθισει. Συννεφα βαρια, βραδιασε νωρις στο
ξεφωτο της γης, ψευτικο το φως και παγερο ,
αυτο που αναψες, για να ζεσταθεις,
Ομως μην το λησμονεις, πιο κοντα,
εντος μη φοβηθεις, να πλησιασεις,
ο,τι χτυπησει φλεβα η αξινα,
η αληθεια σου χρυσος, χρυσος η αληθεια,
ολοχρυσος σταυρος.
Οσο πιο μεγαλη η φλεβα στην καρδια,
τοσο ο πονος, πιο μεγαλη μαχαιρια.
Και στο λατομειο της ζωης,
τ 'αχρηστα και τα ευτελη σωροι.
Εσυ, να ξεδιαλεγεις με σοφια και υπομονη,
την πετρα της εξορυξης.
Κι οταν σπαζει η γη και τρεμει,
ειναι η αληθεια, ο χρυσος που ξεχυνεται στο φως,
λαβα πυρακτωμενη, η αληθεια αθανατη,
κορη χρυση, κορη ευλογημενη, να φωναζει οπου σταθει,
σ 'ολη τη γη, σ 'ολη την οικουμενη,
στο ιδιο σωμα φωτια και σπαθι,
ρομφαια πυρακτωμενη.
Χερια απο σαρκα, τετοιο οπλο αξια να βασταζουν,
σε κανενα εμποδιο εμπρος, να μη δειλιαζουν.
Κι ετσι απλα η αληθεια, σ' εχρισε πολεμαρχο
και στρατηλατη, κι ετσι απλα εμαθε η ψυχη να πολεμαει,
ανεπηρεαστη απο την εκβαση της μαχης, να μη δισταζει,
πισω ποτε να μην κοιταζει, σ 'ολη τη γη, σ'ολη την οικουμενη,
στο ιδιο σωμα φωτια και σπαθι, η αληθεια ρομφαια, διστομη,
πυρακτωμενη, να μαχεται εναντια στο αιωνια σκοτεινο,
να μαχεται οσο το Φως Του Κοσμου, ειναι εδω.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | | |
|
mila moy
22-07-2011 @ 12:54 | Κι ετσι απλα η αληθεια, σ' εχρισε πολεμαρχο
και στρατηλατη, κι ετσι απλα εμαθε η ψυχη να πολεμαει,
ανεπηρεαστη απο την εκβαση της μαχης, να μην δισταζει,
πισω ποτε να μην κοιταζει, σ 'ολη τη γη, σ'ολη την οικουμενη,
στο ιδιο σωμα φωτια και σπαθι, η αληθεια ρομφαια, διστομη,
πυρακτωμενη, να μαχεται εναντια στο αιωνια σκοτεινο,
να μαχεται οσο το Φως Του Κοσμου, ειναι εδω.
::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | monajia
22-07-2011 @ 13:10 | ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ....................
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
