| |
( Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΜΙΛΑΓΕ ΠΟΛΥ!)
ΜΙΛΟΥΣΕ! ΜΟΝΟ ΜΙΛΟΥΣΕ...
ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΤΙΠΟΤΑ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΓΙ ΑΥΤΟΝ....
ΜΙΛΟΥΣΕ... Ακατάπαυστα, ακόμα κι αν δεν είχε κάτι σημαντικό να πει, εκείνος...
Μιλούσε, μιλούσε μόνο, μιλούσε.
Για όλα, για τα πάντα. Ζούσε για να μιλάει...
Είχε φίλους.
Φίλους που τον αγαπούσαν και τον αποδέχονταν έτσι όπως ήταν,
τουλάχιστον οι περισσότεροι.
Αγαπημένοι οι, φίλοι!
Γλυκιά, καλοπροαίρετη και η φάρσα , από τους φίλους(!)
Και Το στοίχημα έπεσε.. Και έγινε δεκτό!
ΑΠΟ (ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΜΙΛΑΓΕ ΠΟΛΥ!!!)
Όταν άκουσε το αστρονομικό ποσό του ενός εκατομμυρίου ευρώ!
Ήξερε πως αν το κέρδιζε θα τα έπαιρνε.
Η οικονομική επιφάνεια του κολλητών ήταν ζηλευτή
κι εκείνος, τόσα χρήματα, τα είχε τόσο ανάγκη!
Κι αν έχανε?
θα έπρεπε να φύγει απ'' την παρέα που τόσο αγαπούσε και τον ανεχόταν...
Αλλά...Ένα εκατομμύριο ευρώ?
Θα έλυνε όλα του τα προβλήματα και όχι μόνο....
Δεκτό λοιπόν το στοίχημα!
Ο όρος???
ΈΝΑΣ!
ΔΕΝ ΘΑ ΜΙΛΟΥΣΕ ΚΑΘΟΛΟΥ! (Για έναν ολόκληρο μήνα.)
Τίποτα, μιλιά, ούτε λέξη, Ούτε... Κιχ!
Για το σίγουρο του αποτελέσματος, θα φτιαχνόταν ένα γυάλινο διαμέρισμα,
που θα περνούσε μέσα σ'' αυτό έναν ολόκληρο μήνα!
Γυάλινοι τοίχοι παντού.
Όλα στο φως και παντού μικρόφωνα έτσι ώστε,
να μπορούν οι φίλοι να είναι σίγουροι για την… ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ!
Δεκτό λοιπόν!
Έτσι κι έγινε.
Το διαμέρισμα, ετοιμάστηκε, σε χρόνο μηδέν!
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΜΙΛΑΓΕ ΠΟΛΥ!!! αποχαιρέτησε την οικογένεια του και..
Έκλεισε σκυθρωπός πίσω του, τη βαριά γυάλινη πόρτα χωρίς να πει, ούτε λέξη!!!
Ένιωθε σαν πειραματόζωο, έτσι όπως έβλεπε μέσα από τους γυάλινους τοίχους,
τους φίλους του απ' 'έξω να...
Κινούνται, να μιλούν, να γελάνε, καθώς εκείνος σιωπηλά...
Διάβαζε, έβλεπε τηλεόραση, κοιμόταν, ξυπνούσε, έτρωγε...
Χωρίς να λέει ούτε μία λέξη!
Κι έτσι... Περνούσαν οι ΩΡΕΣ κι ο άνθρωπος που μίλαγε πολύ, σώπαινε.
Έδειχνε να το παλεύει.
Κι εκείνοι απ' 'έξω έδειχναν να τον θαυμάζουν.
Κι έτσι περνούσαν, οι ΜΕΡΕΣ κι Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΜΙΛΑΓΕ ΠΟΛΥ!!!
Ακόμα σώπαινε. Και έδειχνε να αντέχει.
Και οι απ' 'έξω έδειχναν να τον παραδέχονται για το κατόρθωμά του.
Κι έτσι περνούσαν, οι ΝΥΧΤΕΣ κι Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΜΙΛΑΓΕ ΠΟΛΥ!!!
Ακόμα σώπαινε.
Ούτε λέξη! Κι έδειχνε να το συνηθίζει.
Και οι απ'' έξω άρχισαν να προβληματίζονται.
Κι έτσι πέρασαν, οι εβδομάδες κι ο άνθρωπος που κάποτε μίλαγε πολύ,
σώπαινε επικίνδυνα κι έδειχνε πια να το απολαμβάνει.
Και οι απ'' έξω άρχισαν να ανησυχούν!
Και η ανησυχία τους, έγινε τρόμος, γιατί.....
Η φάρσα ήταν όντως... ΦΑΡΣΑ!
ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ!
Κι εκείνος, (Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΜΙΛΑΓΕ ΠΟΛΥ!!!) αν άντεχε ακόμα τρεις μέρες...
Θα κέρδιζε το ΣΤΟΙΧΗΜΑ!
Εκείνος, έβλεπε μέσα από τους γυάλινους τοίχους τους φίλους του απ'' έξω,
να κινούνται να μιλούν εκνευρισμένα, τι συνέβαινε? Δεν μπορούσε να καταλάβει.
Κόλλησε το αυτί του στον γυάλινο τοίχο μα...
Δεν μπορούσε να ακούσει τίποτα.
Η σύσκεψη (των απ' 'έξω) έγινε με συνοπτικές διαδικασίες, λίγα μέτρα μπροστά του.
Η απόφαση ομόφωνη!
θα άνοιγαν την γυάλινη πόρτα
και αφού, θα έπιναν όλοι μαζί σαμπάνια στην υγειά του,
(για τον άθλο του)
θα του έλεγαν την αλήθεια
Πως όλο αυτό δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα.... ΑΠΛΟ ΑΣΤΕΙΟ! ¨
Έκπληκτος εκείνος είδε ξαφνικά, να του ανοίγουν την πόρτα, (οι απ'' έξω χαμογελώντας.)
-Έλα δεν χρειάζεται να μείνεις μέσα ως το τέλος. Κέρδισες.
-Καλά ότι και να πούμε είναι λίγο, ρε θηρίο πως τα κατάφερες μπράβο σου ....
Εκείνου τα μάτια έλαμψαν!
Η ύποπτη υγρασία στα μάτια του είχε κάτι από χαρά και κάτι από λύπη...
-Πες κάτι, του έλεγαν ο ένας μετά τον άλλον.
Οκ τα κατάφερες μας έβαλες τα γυαλιά.
Ένα ποτήρι ρε παιδιά, ας του φέρει κάποιος ένα να πιούμε όλοι μαζί.
Ο άνθρωπος που κάποτε μίλαγε πολύ χαμογελούσε (δείχνοντας) ευχαριστημένος.
Πήρε στα χέρια του το κολονάτο ποτήρι που ξεχείλιζε σαμπάνια, το ύψωσε , και....
-Μισό, μισό λεπτό... Πριν πιούμε, πρέπει να μάθεις κάτι.
Η αλήθεια είναι, πως ποτέ δεν φανταζόμασταν
ότι μπορείς να αντέξεις πάνω από μια ώρα το πολύ,
χωρίς να μιλήσεις.
Για αυτό και βάλαμε στοίχημα το οποίο βέβαια, ήταν μια απλή φάρσα.
Μια πλάκα ήταν όλο.
Κι όμως, τα κατάφερες!
Σε αναβαθμίζουμε λοιπόν σε πρόεδρο!
Άντε παιδιά ας πιούμε όλοι στην υγειά του προέδρου της παρέας!!!
Άξιος! Άξιος! Φώναξαν όλοι γύρω του γελώντας!
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ “ΚΑΠΟΤΕ”: ΠΟΥ ΜΙΛΑΓΕ ΠΟΛΥ!!!
Τους κοίταζε αποσβολωμένος.
Κι έπειτα...
Επειτα…..Το βλέμμα του καρφώθηκε στο κενό!
Άχρωμο!
Απρόσωπο!!
Άδειο!!!
- Έλα ντε! Πες κάτι. Τέλειωσε η πλάκα.
-Μίλα μας.
Τι έγινε μωρέ, ξέχασες να μιλάς?....Γέλια.....
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ “ΚΑΠΟΤΕ”: ΠΟΥ ΜΙΛΑΓΕ ΠΟΛΥ!!!
Άφησε το ποτήρι του σιωπηλά,
γύρισε και σέρνοντας τα βήματά του μπήκε πάλι, στο άδειο, γυάλινο σπίτι.
Οι απ' 'έξω έμειναν να παρακολουθούν τις κινήσεις του, άναυδοι.
Tον κοιτούσαν αμίλητοι να κάθεται στο ξύλινο γραφείο του γυάλινου σπιτιού
και έμειναν να αλληλοκοιτάζονται με απορία.
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ “ΚΑΠΟΤΕ”: ΠΟΥ ΜΙΛΑΓΕ ΠΟΛΥ!!!
Με βαριά βήματα έσπασε τον κύκλο τους, κρατώντας, ένα χαρτόνι που έγραφε:,,,,,,,
ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΟΤΙ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΕΛΕΓΞΩ ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΜΟΥ...
ΠΡΙΝ ΜΠΩ ΜΕΣΑ....
ΕΚΟΨΑ ΤΗ ΓΛΩΣΑ ΜΟΥ
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
(ΑΡΑΓΕ ΟΛΑ ΕΧΟΥΝ ΜΙΑ ΤΙΜΗ???
HLEKTRA
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
