| |
Κι εγω που λατρεψα ποσο την ομορφια
κι αρνηθηκα να υποκυψω τοσο στην ασχημια.
Σε δασος δυσβατο και σκοτεινο,
βρεθηκα ν ' αναζητω, το ωραιο και αληθινα ευγενικο.
Τετοιο κι ομοιο και ζωντανο να βρω, ν ' αναστηθω.
και πυρωσα και ουρλιαξα, γοερα και σιωπηρα.
και αποτυπωσα σ ' απολιθωματα ζωης, ιχνη στιβαρα
κι υπεμεινα και αντεξα και κρατησα,
και ξαναγεννηθηκα φρυκτος, οχι καρβουνο,
οχι λασπη, οχι συρφετος, μα παροδος διαφυγης και φως.
Με το άυλο θα ζησω και σε κοσμο πνευματος θα ευδοκιμησω
και παλι βλεμμα σε βλεμμα θα αντιταξω.
Σε πηνιο με ηλεκτροφορα σηματα ζωης,
το άυλο ν ' αντιπαραθεσεις, ενα σκαλι πιο πανω,
απο συρματα ηλεκτροφορα, να βαδισεις ταπεινος,
μ ' αλωβητα να προσπερασεις.
Με παγο στην εστια της ψυχης,
τετραγωνισε την λογικη και κοταξε την Μεδουσα στα ματια.
'' Ασωματο δαιμονικο '', που ολο προσωπα αλλαζει,
κατω ομως απ' την μασκα του... τυχαιου,
ισως... Μεδουσα φωλιαζει.
Ψυχροι και παγεροι, οπως η Ανταρκτικη.
Εσυ ! Να τους παγωσεις τωρα !
Κι αν η οργη σου ξεχειλιζει, τρυφερα να την αποκοιμιζεις
- με λογια μυστικα -
σε γλωσσα που συνεθεσες δικη σου.
Πυρηνικος αντιδραστηρας, που το ευτελες,
μετετρεψε σε καυσιμη υλη.
Πιο παγος, ο δικος σου παγος,
το βλεμμα της οποιας Μεδουσας, της φονικης,
να εγκλωβιζει. Αντιδραστηρας εκρυθμος, πυρηνικος,
- μα οχι, για τον εαυτο, εντος -
μονο για οποιον, σαν εχθρος σε προσεγγιζει.
Ο παγος που αφανιζει τη ζωη,
καποιες φορες , την συντηρει υπο το μηδεν,
- χωρις απωλεια -
κι αλλη ζωη ανθεκτικοτερη προβαλλει, ανθισταται,
η Μεδουσα παραμεριζει.
Ο Μηχανισμος εργαζεται αλλιως, μεσα ισχυς, φρυκτος,
δικη της πολιτεια αρχισε να χτιζει.
Οτι υποχθονια αφαιρεθηκε
- πλουτος απωλειας, μοναδικος -
ν ' απαριθμει τους αθλους,
ιχνη στιβαρα, απολιθωματα ζωης,
- με λογια μυστικα και τρυφερα -
οργη ν ' αποκοιμιζει, σε γλωσσα που συνεθεσες δικη σου.
Και να ! Προβαλλει παλι φως,
αλλος μηχανισμος, εργαζεται αλλιως,
κι απ' το τιποτα - απιστευτο -
παλι κατι , κατι μοναδικο ανθιζει.
Κι ομως υπαρχεις ! Αορατος για ολους - ειπαν -
ασημαντος, οικτρος. Κι ομως και ορατος
και ζωντανος ! Στο βλεμμα της Μεδουσας, της φονικης,
το βλεμμα της Ανταρκτικης, το βλεμμα σου ν ' αντιταξεις !
Εντος ισχυς, εντος φρυκτος, τον πυρηνα της υπαρξης σου,
να εξουσιαζεις.
Με παγο στην ψυχη, τετραγωνισε την λογικη
και κοιταξε την Μεδουσα στα ματια.
Και στον εγκεφαλο κλειστος μηχανισμος,
μικρος Περσεας, εργαζεται αλλιως,
ο χαλινος της λογικης - πυρσος -
Μεδουσες ασωματες με μασκα ανθρωπου,
συνθλιβει και κομματιαζει.
( τις μεθοδους )
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
