| |
Κουράστηκα.
Οι νύχτες, μαύρες φουρτουνιασμένες θάλασσες, γέμισαν με ιώδιο καυτό και με αλάτι τις ανοιχτές πληγές μου.
Τώρα μόνο τα παγωμένα ύδατα έμειναν να θυμίζουν την απώλεια από ένα ζεστό σου χάδι.
Έφυγα μακριά από το παιδικό σου χαμόγελο –χρόνια τώρα- να ζητώ μια ανύπαρκτη γη για τις αιχμηρές μου σημαίες.
Οι ίσκιοι των φιλιών σου με στοίχειωσαν, ένα κορμί που αργεί πια, μια αυταπάτη δίχως όραμα.
Στολίζω το διάκενο που μας χωρίζει με γέφυρες πλασμένες από ανάσες και αναφιλητά, κραυγές απόγνωσης και βουβούς σπαραγμούς.
Ανθίζεις άραγε στο ξένο χώμα που μπήγεις τις ρίζες σου;
Το άρωμά σου ακόμα θαρρείς πλανάται στον χώρο. Ίσως ήρθες κρυφά, ίσως το μυαλό αρνείται να ερμηνεύσει την αλήθεια.
Ξάφνου στην μνήμη μου εμφανίζεται η αίσθηση του εφηβικού σου δέρματος, η γεύση του λευκού σου κορμιού.
Καπνοί και σύννεφα σε κλέψανε, όμως υπάρχεις ακόμα στις ρωγμές των χεριών μου, τα μυστικά παράθυρα που αφήνω ανοιχτά, μήπως σε φέρει ο άνεμος στο πλάι μου, έστω σαν δροσιά στο μέτωπό μου.
Ξέρω, το μικρό κορίτσι με τις ανθισμένες παπαρούνες στα μάγουλά του, δεν ζει πια, όμως ελπίζω να έρχεται κάποιες βραδιές στο όνειρό σου και πίσω του να ακολουθεί η κοινή μας ανάμνηση.
Απόψε αποφάσισα να φύγω, με την ελπίδα να επιστρέψω επιτέλους στα γενέθλια χώματα που απαρνήθηκα.
Mε την ανάγκη η αγκαλιά τους, να καταφέρει να σταματήσει το ρίγος που με διαπερνά, ψυχή και σώμα, από την νύχτα εκείνη που έχασα –για πάντα;- τη δικιά σου.
Α.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
