| |
Κοιτάζεις γύρω
Μα σου φαίνονται όλα μικρά
Νιώθεις ασφυκτικά
Το δωμάτιο δε σε χωρά
Κι ανασαίνεις.
Μονάχα αυτό μπορείς.
Ν’ αφήνεις μια ανάσα
Κι η ψυχή να εκτοξεύεται
Στ’ ουρανού την αγκαλιά.
Σα πυροτέχνημα
να κεντά τον αιθέρα.
Σα να κοιτάζεις μια φωτογραφία
Κάπου στο 1996.
Εκεί έχεις μείνει
Μετέωρη στον ουρανό
Να ρεμβάζεις τα φώτα
Και το χρώμα κάτω απ τα πόδια σου.
Μα πότε θα γυρίσεις άραγε;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
