| |
Σαν από όραμα το μήλο του πολέμου
Ξανάσμιξε στην ομορφιά σου σ' ένα βράδυ
Κι όταν μαρτύρησα το λόγο το δικό μου
Που είχα από νωρίς κεντήσει μόνη
Αντάμα κι όχι χώρια μάς βρήκε το υφάδι
Τον χάιδευα, τον σμίλευα δυο χρόνια τον καημό μου
Έτοιμο λες τον ήθελα για όταν θα ζητούσες
Τα μάτια μου να στέγνωνα και το παράπονο μου
Να τα αποκοίμιζα γλυκά ‘δω στο προσκέφαλό μου
Να τα απαρνιόμουν θαρρετά όταν με ξαναζούσες
Κι όπως το φρούτο το άωρο κανέναν δεν μαγεύει
Κι ούτε τη μάνα συναντά προτού να ωριμάσει
Υπέμενα, περίμενα τη μέρα που θα φτάσει
Και θα ‘ναι πιο τρανό το «αχ» από το «δεν πειράζει»
Για να λυγίσει αβίαστα , στη ρίζα να επιστρέψει
Δώσε ένα τέλος πιο πικρό, τη γλύκα να παλεύει
Να μάχεται , να δίνεται κάθε που ξημερώνει
Αφού αυτη τη διαδρομή θα τη βαδίσω μόνη
Δεν επιτρέπω στο άμυαλο να την εξολοθρεύει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
