| |
Και ξαφνου ανακαλυψα μια νεα γη,
κι αναρωτηθηκα τοσο καιρο, στ ' αληθεια που βρισκομουν ;
Κι ο χρονος, που δε φτανει να διασχισω τον ωκεανο,
που μας κραταει χωριστα - απο τη γεννηση ακομα. -
Σβηνει η ασετυλινη και μενω μονος στο σκοταδι και τυφλος.
Ο χρονος εκλεψε το φως, ανημπορος, ακουω χτυπημα στην πορτα.
Κι ηρθα μου λεει ο χαρος βιαστικος, και με φιλι πικρο, το χερι,
που αρνηθηκα, σ' ολη μου τη ζωη, ζητα οπως και πρωτα.
Μ' ερωτα επιμονο, μυστικο και βερα με πενταλιθο βαρυ, σε σκαλισμα
φτηνο, ασημί, μου τεινει και μεσα μου επαναστατω. Και απευθυνω
προσευχη, αν τετοιο δεσιμο μου πρεπει, να συμβει και δωσει ο
καλος Θεος, φιλευσπλαχνε, χωρις το δαχτυλιδι - γαμος ας μη μου λογιστει -
γιατι ειμαι νυφη απο καιρο, σ ' αυτη τη γη - αιχμαλωτος απο τη γεννηση ακομα -
ας σβηνει η ασετυλινη ... και ξαφνου ανακαλυψα μια νεα γη.
Κρυβει ο μυθος την αληθεια κι η αληθεια παντα μυθους θα γεννα,
γιατι... η ζωη χωρα σε παραμυθια, που μπολιαστήκαν με αληθεια
και γεννησαν ζωη και γεννηθήκαν μυθοι, σε παραμυθια πηλινα ,
μ ' αληθινα, χρονους μετα. Κι υστερα θρυμματιζεται ο πηλος και μενει
χωμα. Και μερες απειρες μετα, τους χρονους, τους παλιους, δεν το πιστευει
πια κανεις, πως εδω που αναπαυτηκε το πηλινο το χωμα, εζησε μυθος ζωης,
... εδω αναπαυεται ακομα. Και δεν πιστευει πια κανεις, πως ηταν καποτε πηλος
και επλασε το μυθο, που γεννηθηκε, οταν μπολιαστηκε η αληθεια με το παραμυθι
και μερες απειρες μετα, μετα τους χρονους τους παλιους, κειτεται χωμα πια
- ασχηματιστο σε χωμα - Και μια καινουρια αληθεια, απογονος, σε νεους πια
καιρους, γελαει ειρωνικα. '' Ποιος μυθος ; Αυτο, ειναι παραμυθι, που αναπαυεται
σε χωμα - ασχηματιστο - ακομα. Και σβηνει η ασετυλινη. Δε φτανω να διασχισω
τον ωκεανο, που μας κραταει χωριστα και πριν το τελος - ξαφνου - ανακαλυψα,
μια νεα γη, τη λεγανε γαληνη. Και σβηνει η ασετυλινη. Μα ... μενα γαμος μη μου
λογιστει, μονο σαν ενα συντομο ταξιδι και περασμα σε νεα γη. Ο ωκεανος λεγοτανε
ψυχη κι η νεα γη γαληνη.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
