| |
Αυτο το μέτρο, μεσα μου, που καιει καιρο,
αθανατο, γλυκοπικρο, ποτε η φλογα του να μη χαθει,
ποτε απο χερι ξενο να μη σβησει,
αθανατος και ζωντανος ο λυχνος του,
σαν ελεος ελαιου προσφορας δοξαστικης,
αστερευτος, να με ζησει.
Στο παραθυρι της ψυχης, η υπαρξη ολοκληρη να προσκυνησει.
Ο κουρασμενος εαυτος, στο φως του ν ' αναδυθει, πιο ζωντανος,
κι απο τις πίκρες, τις αμετρητες πληγες, τις αλγεινες, το κορμι
να ξαναζησει.
Σε τετοιο παραθυρι μυστικο, ο λυχνος αιωνια να καιει ισχυρος,
το λαδι του αξοδευτο σαν ελεος Θεικο, να με χορτασει.
Κι οποια σκια πικρη η νοσηρη του εξω κοσμου πλησιασει,
εντρομη, παρεκει να σταθει και να σκιαχτει, ποτε το λυχνο της ψυχης,
της εμπνευσης, πηγη ζωης, ποτε να μην ταραξει.
Του εξω κοσμου τα θερια, εξω για παντα αφημενα,
θυρα ολοχτιστη η καρδια και τα κλειδια στα χερια
του Θεου της φυλαγμενα. Αστερευτος σαν ελεος,
ελαιου προσφορας, ο λυχνος μου, να καιει και να λυτρωνει,
καθε πονος την ψυχη, ισχυρη, πιοτερο ισχυρη, σαν φλογα
αθυματος - κεριου, να δυναμωνει.
Ριπη ανεμου νοσηρη, ποτε τη φλογα αυτη να μην αγγιζει.
Και το παραθυρο, το ταπεινο, σε καστρο αναρριχηθηκε απροσπελαστο,
υψηλο, για οποιο βελος αιχμηρο, σε δηλητηριο βαφτισμενο,
το νου μου προσεγγιζει.
Κι εκει θωρακισμενος, ο εαυτος ν ' αυξανει και ν ' ανθιζει.
Σαν ελεος, ελαιου προσφορας λατρευτικης, το νου και την καρδια μου,
αστερευτος κι ασαλευτος, ο λυχνος να φωτιζει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
