| |
αναμεσα σε ειδωλα που κρυβωνται οι σιωπες
κουνηθηκαν δυο κυμματα ξυπνα η καταιγιδα
μπηκαν τα ισα αναποδα σε πηραν για στερνες
ξημερωμα και χαθηκαν στο χαος του πελαγου
στης ηρεμιας τον αφρο ακουστηκαν φωνες
του ερωτα τα λογικα στη μεση να ναι καπου
στην κοψη καθε περασμα και καθε μαχαιρια
αφησαν λιγα βοτσαλα σημαδι να μην χασουν
μπρος απο τοσα νατανε αναβουν πυρκαγια
να καψουν στο ξενυχτι τους την νυχτα να ξεβγαλουν
πιασαν την γη και κρατησαν τον υπνο στις λυγιες
οι μοιρες λογο να χουνε που φεραν κακο να χουν
αστρα πως δεν περπατησαν κι ας πηραν την χαρα
στην λυπημενη οραση το βλεμμα του ιουδα
ποσες φορες γελαστηκαν στα ματια φανερα
τους κρεμασαν τα φυλαχτα την τυχη να μην παρουν
δολιες ποσες πεταχτηκαν καιαδας να κοιτα
το φερσιμο τους εμεινε απειραχτο στους βραχους
σε ισκιο αδεια ειδωλα να μην φανει ποιος φταιει
γραμμενα σε αλοκοτα πεταγματα του ηλιου
ειναι τα πρωτα λαφυρα το φως τους να τους λεει
τοσα που δεν επροσεξες το τελμα του χαμου
στα ασπρα που δεν φορεσες θα ερθουν οι φωνες
και λιγο δεν προχωρησες μην λαβεις πρωτη ακρη
να χασεις τοσα αναματα να ζουν μυρια καρδιες
μα να κερδισει ηθικο αν παρει κι αλλος τοπους.
too dimitris aspiotis
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
