| |
Σωτήρης Τσιλίκας 15 Αυγούστου 2011
Φάκελος Ναρκωτικά: Ας είμαστε τουλάχιστον σοβαροί
Η προσωπική άποψη του συγγραφέα και με κάθε επιφύλαξη, γιατί δεν είναι ειδικός στο θέμα «Ναρκωτικά», είναι ότι η προσέγγιση ίσως πρέπει να είναι αυτή της Κοινωνικής Ψυχιατρικής, με χρήση του βιοψυχοκοινωνικού μοντέλου. Η δράση να στηρίζεται σε ήδη δοκιμασμένες και επιτυχημένες ή επιστημονικά πρωτότυπες, πιλοτικού τύπου εφαρμογές. Τέτοιες, που να συνιστούν οργανωμένες και συγκεκριμένες θεωρητικές προτάσεις, δράσεις και πρακτικές. Ουσιαστικά να μην αποκλείονται σχήματα, αλλά αντίθετα να υπάρχει επιτρεπτικότητα, με απαραίτητα βασικά επιστημονικά κριτήρια και όλα να αξιολογούνται συνεχώς και εκ του αποτελέσματος, σε ορισμένο χρόνο.
Οι προσεγγίσεις γενικά στο φάκελο «Ναρκωτικά» μπορεί να είναι πάρα πολλές, είτε σοβαρές είτε επιπόλαιες:
Προσέγγιση Δημοσιογραφική, Επικοινωνιακή, Πολιτική, Βιολογική, Ψυχολογική, Κοινωνιολογική, Βιοψυχοκοινωνική, θρησκευτική, Οικονομική, Φιλοσοφική, Ψευδοφιλοσοφική, …….Ρατσιστική.
Πάντως βασικά ερωτήματα είναι:
- Γιατί αλήθεια δεν αντιμετωπίζεται, δεν λύνεται (δεν τελειώνει) το θέμα των Ναρκωτικών;
- Ποιες είναι οι αιτίες και οι αφορμές, που έχουν σαν αποτέλεσμα την Τοξικομανία και το εμπόριο θανάτου;
- Τι μπορεί πραγματικά να γίνει;
Βασικές διαπιστώσεις είναι:
Τα πολλά λεφτά, η πανομοιότυπη συμπεριφορά των Ναρκομανών και οι διαφορετικές θεραπευτικές προσεγγίσεις.
1. Τα Ναρκωτικά αποφέρουν πολλά κέρδη, με ότι μπορεί να συνεπάγεται αυτό.
Αυτά τα πάρα πολλά λεφτά χρειάζονται τελικά το «ξέπλυμα». Έτσι απαιτούνται πολλά άτομα (διαπλοκή) και για τη συνολική υπόθεση της διαδρομής του χρήματος και βεβαίως για τη διακίνηση και τελική διάθεση του προϊόντος (ηρωίνη, κοκαΐνη κλπ).
Όλα τα άτομα, από τον υποψήφιο χρήστη – δόκιμο θύμα, μέχρι τους «Βαρόνους», ακολουθούν τον νόμο της σιωπής σαν κατασκευασμένοι υπήκοοι. Άσχετα που διασαλεύεται πολλές φορές η «τάξη» από τα «μαχαιρώματα» και τα «καρφώματα».
Στην όλη υπόθεση πάντως, το πιο επικίνδυνο στοιχείο είναι το «βαποράκι», λόγω της αποτελεσματικότητάς του, ως τελικού διακινητή. Το «βαποράκι» προκειμένου να εξασφαλίσει τη δόση του κάνει τα πάντα.
2. Οι «τελειωμένοι» Ναρκομανείς έχουν ίδια βασική συμπεριφορά: Δεν σέβονται τα δικαιώματα των άλλων, λένε πολλά ψέματα, άλλοτε έχουν ψευτοπαρακλητική συμπεριφορά και άλλοτε, αντίθετα, είναι επιθετικοί συναισθηματικά, λεκτικά, κινητικά, βιαιοπραγούν επί αντικειμένων, επί των ίδιων και επί άλλων (πιάνει τον πατέρα από το λαιμό για τη δόση). Κλέβουν, δεν έχουν όρια, παραβαίνουν όρια (παραβατική συμπεριφορά). Είναι γενικά γνωστός ο «τσαμπουκάς» των Ναρκομανών (το ποντίκι που βρυχάται).
Βασικά τους συμπεριφορικά σχήματα είναι η Συμπεριφορά «Επίθεση» και η Συμπεριφορά «Φυγή – αποφυγή».
Ορισμένοι άσχετοι, στην επιφανειακή τους προσέγγιση με Ναρκομανείς, όταν αυτοί είναι σε καλή φάση, μπορεί να πουν: «Μα είναι τόσο καλά παιδιά, τόσο ευαίσθητα». Όταν όμως τους γνωρίσουν στην κακή τους φάση, τότε λένε το «Ναι μεν, αλλά …»
Και ο … Χίτλερ μπορεί στιγμές να ήταν πολύ ανθρώπινος (!!!), αλλά αιματοκύλισε τον κόσμο.
Τι χρειάζεται λοιπόν να κάνουμε για τους Ναρκομανείς; Να τους στείλουμε σε κρεματόρια; Να ανάψουμε τους φούρνους; Φυσικά και όχι. Αυτό αποτελεί ρατσιστική, εγκληματική, φασιστική (με την έννοια δικτατορική) τακτική «διαφόρων αποχρώσεων», με τα λογής κρεματόρια της.
Αντίθετα, σε μια Δημοκρατική κοινωνία πολιτών, και μάλιστα τέτοια που να έχει ως σημείο αναφοράς τον Άνθρωπο (πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος), κάθε ανθρώπινο όν έχει μια θέση στον ήλιο και αυτό χρειάζεται να το φροντίζει η μητέρα κοινωνία. Να φροντίζει η οργανωμένη Πολιτεία, τόσο γι αυτό το παιδί, όσο και για τα άλλα παιδιά της ισότιμα και απαραίτητα όχι ισοπεδωτικά ίσα.
3. Τι χρειάζεται λοιπόν; Αυτό που κατ΄ αρχήν χρειάζεται είναι να καταλάβουμε, να κατανοήσουμε το πολυσύνθετο πρόβλημα. Αναφορικά με τον χρήστη (βιοψυχοκοινωνικά), αλλά και το διαχρονικό του περιβάλλον, με τη διαπλοκή εξουσιών διαφόρων επιπέδων. Πώς να λύσουμε ένα πρόβλημα, αν πρώτα δεν το γνωρίσουμε, αν δεν καταλάβουμε τι συμβαίνει;
Έτσι χρειάζεται να μελετήσουμε -όσο μας είναι εφικτό- το βιολογικό υπόστρωμα, το χαρακτήρα και τη δομή της προσωπικότητας του Ναρκομανή. Να δούμε αναδρομικά τις επιπτώσεις από τη συγκεκριμένη ψυχολογική μήτρα (οικογένεια, σχολείο, μικροκοινωνία, ευρύτερη κοινωνία) που αναπτύχθηκε ψυχοδυναμικά αυτή η προσωπικότητα. Και έτσι να καταλάβουμε τι ακριβώς χρειάζεται για την πρόληψη και θεραπευτικά για την κάθε περίπτωση:
- Βιολογικά (φάρμακα)
- Ψυχολογικά (ατομική ψυχοθεραπεία για διορθωτικές παρεμβάσεις)
- Κοινωνικά (ομαδική θεραπεία – κοινωνιοθεραπεία).
Και να ζητήσουμε να στελεχώσουν όχι τις οποιεσδήποτε, αλλά τις επιστημονικά κατάλληλες θεραπευτικές δομές (Αγωγή κοινότητας – ειδικές θεραπείες) ειδικοί, οπωσδήποτε κατάλληλα εξοπλισμένοι:
α. Ψυχολογικά. Που να μπορούν να αντέχουν τις ακυρώσεις που θα υποστούν από τους τοξικομανείς, να έχουν πραγματικά θεραπευτικό ρόλο και όχι ρόλο «δεσμοφύλακα». Που να μπορούν να παίρνουν ικανοποιήσεις από το σημαντικό αυτό έργο.
β. Γνωσιακά. Να είναι εκπαιδευμένοι – εξειδικευμένοι σε συγκεκριμένη γραμμή πλεύσης (από τις διαφορετικές που υπάρχουν), εφόσον την αξιολογούν σωστή και την ενστερνίζονται. Και βέβαια να είναι «προσγειωμένοι» στα πλαίσια δοσμένης μικροκοινωνίας και της ευρύτερης εμπεριέχουσας κοινωνίας.
Να μην ξεχνούμε ότι από την εργασία χρειάζεται απαραίτητα να αντλούμε ικανοποιήσεις. Και με την ευκαιρία, ας θυμηθούμε: «Εργάζομαι για να ζω τη ζωή και όχι ζω για να δουλεύω».
Έτσι, οι εντασσόμενοι στις συγκεκριμένες θεραπευτικές δομές ειδικοί, βρίσκονται εκεί, φυσικά γιατί τους αρέσει και όχι με το ζόρι.
Όταν ένας γιατρός γίνεται καρδιοχειρουργός, το επιλέγει γιατί του αρέσει. Θα ήταν ηλίθιο πχ να απαιτήσεις και να επιβάλλεις (έστω υποθετικά ότι γινόταν) σε ένα γιατρό, χωρίς δική του επιλογή, να γίνει καρδιοχειρουργός ή ιατροδικαστής και να ασχολείται με το νυστέρι και τα αίματα, με τα πτώματα και τα εγκλήματα.
Γιατί αλλιώς θα θυμηθούμε τον Καραγκιόζη.
Λέει ο αξιωματούχος που η κόρη του η βεζυροπούλα ήταν άρρωστη: «Καραγκιόζη είσαι γιατρός». Αυτός του απαντά ότι δεν είναι, αλλά αμέσως μετά την απειλή, συμπληρώνει «διορθώνοντας» ότι «Ναι, είμαι γιατρός».
Με την απειλή λοιπόν, ο Καραγκιόζης γίνεται και γιατρός.
Στη ζωντανή πραγματικότητα φυσικά δεν πρέπει με τίποτα να γινόμαστε καραγκιόζηδες. Γιατί –προσοχή εδώ, να μην το ξεχνούμε- οι «βεζύρηδες» με την άγνοιά τους… πάντα καραδοκούν.
Το να εξαναγκασθούν Νοσοκομειακοί γιατροί να στελεχώσουν τον ΟΚΑΝΑ, σύμφωνα με τη ρύση: «’Όποιος δεν συμφωνεί, να … παραιτηθεί» (εδώ μπορούμε να θυμώσουμε ή να γελάσουμε), δηλαδή «πειθώ» με την απειλή, ισοδυναμεί με το να παίξουν το ρόλο του καραγκιόζη. Εκτός του ότι είναι αντιδημοκρατικό (και αντιιδεολογικό), σημαίνει και συνεπάγεται πιθανή επικινδυνότητα, τόσον για το αναγκαστικό «αντικείμενο» της «φροντίδας» τους, όσον και για την δική τους ψυχική υγεία (υπόκυψη σε εξαναγκασμό = θυμός για την κακή εξουσία αλλά και για τον εαυτό που υπέκυψε = κίνδυνος ψυχικής κατάρρευσης πχ κατάθλιψη κλπ).
Τέλος του πρώτου μέρους
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
