| |
Τις νυκτες τις αδεσποτες ποναει
ξερει δεν μενει πια κανεις
κανεις να τον ζηταει
ολοι θα φυγουνε με της αυγης το χρωμα
οι φιλοι ,οι ερωμενες οι τρελες
οι εχιδνες τα φιδια
και μια βραδυα που θα χει ολογιομο φεγγαρι
θα δεσει με ανεμοσκολα το δρομο
και θα πεταξει πιο ψηλα απο τον ντουνια ολο
ετσι συλλογιεται αλλοκοτα με ωρες στο γραφειο
με γραμματα και αριθμους με νουμερα περισσια
πριν στα συγκαλα ερθει απο τους φακελους
τις μερες τις αδεσποτες ξεχναει αυτο που εχει γινει
ενα μικρο σκουλικι σε γραφεια
αυτος που χρονια ελακταρησε ζωη ελευθερη να ζησει
τωρα το βιο τον περνα σκλαβος με αλυσιδες που μονος εχει κτισει
να προσπερνα τα ονειρα και να φοβαται να κτισει
μια μερα οχι αδεσποτη
οταν το ρολοι στο τοιχο κτυπησει
θα φυγει απο ολα κανεις δνε θα τον ζητησει
και μερες θα περασουνε και χρονια
σε καποιο ντουλαπι θα εβρουνε τα χρονικα του
θα πουν ηταν διχως αλλο τραγικος
διχως αλλο ικανος στις λεξεις
μα ποια ποια αξια εχει το χαρτι
οταν ο ανθρωπος εχει πια στερεψει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
