Έφτασ’ ο Αύγουστος
των λόγων που αθέτησα...
Πόνος ακάλεστος
μοιάζει βαρύ φορτίο.
Όλα τα "θέλω" μ’ ένα όχι αναχαίτισα.
Μία ζωή που 'ναι κακόγουστο αστείο.
Μια μπλε αφίσα αγοράζω
[B]δίχως μέτρημα·[/B]
Σα ναυάγος ξεβράζω
σε ερημονήσι.
Της αυταπάτης μου το μέγιστο εφεύρημα.
Πόσες αλήθειες έχω πλήρως λησμονήσει!
Μια πίκρα ανίκητη
το στήθος μου κατέκλυσε.
Στέκει ακίνητη
μπροστά της η καρδιά μου.
Με του μεθύστακα το βήμα πάλι τρέκλισε.
Μέσα στα αίματα σπαράζει, εδώ χάμου.
Γαλάζια θάλασσα
στο πλάϊ σου δε περπάτησα.
Δε σε ξεγέλασα.
[B]Δε σε χωράει ο τοίχος[/B].
Λευκή σημαία, έτσι άδοξα κυμάτισα
και της ζωης μου έχω γίνει τυμβωρύχος.
