| |
| | Αν ήμουν |  | | | Καλημέρα και καλό Σ/Κ | | |
Αν ήμουν δέντρο,
θα ήμουν δέντρο φθινοπωρινό,
τα φύλλα μου κιτρινισμένα, στα πόδια μου σωρός,
οι ρίζες μου αδύνατες, χωρίς νερό, χωρίς ζωή,
να περιμένουνε καρτερικά το φύσημα του ανέμου
και της βροχής το ξέσπασμα, του κεραυνού τη φλόγα
σαν αργοπορημένο ραντεβού με την απελπισία...
Αν ήμουν θάλασσα,
τα πλοία θα ήταν μόνιμα δεμένα στα λιμάνια,
θα ξέσχιζα τα υγρά μου ρούχα πάνω στα βράχια της ξηράς,
θα ύψωνα τέτοια κύματα που θα τρομάζανε τ' αστέρια,
θα ούρλιαζα με τη φωνή όλων των αμαρτωλών της κόλασης
κι αυτός ακόμη ο ήλιος θα δίσταζε να δύσει στη γαλάζια αγκαλιά μου...
Αν ήμουν δάκρυ,
θα ήμουν καυτό σαν τη φωτιά κι αλμυρό σαν τη θάλασσα,
θα χαράκωνα ισόβια το πρόσωπο που πάνω του θα κυλούσα,
θα ήμουν πόνος, πίκρα και ανάμνηση,
θ' ανάβλυζα από την καρδιά μαζί με μια σταγόνα αίμα
και θα κυλούσα αιώνια στου Κωκυτού τις όχθες...
Αν ήμουν λέξη,
δεν θα τολμούσες να με πεις,
θα πλήγωνες τα χείλη, θα μάτωνες τ' αυτιά σου,
ποια γλώσσα θα μπορούσε να εκφράσει τέτοια θλίψη,
ποιος άνθρωπος ν' αντέξει το άκουσμά της,
θα ήμουν λέξη απαγορευμένη, εξόριστη στο βασίλειο της λησμονιάς...
Αν ήμουν άγγελος,
θα είχα κομμένα τα φτερά μου
και το χειρότερο θα ήταν οι δυο πληγές στην πλάτη
κι εκείνη η συνήθεια που αφηρημένος κάνω να πετάξω
κι όλο ξεχνάω πως δεν υπάρχει πια Παράδεισος για μένα,
λυπήσου με, Θεέ μου και κάνε με να ξεχάσω,
γεννήθηκα στο φως και δεν αντέχω το σκοτάδι...
Αν ήμουν έρωτας,
το βέλος μου θα ήτανε φαρμακωμένο
κι οι τρυπημένες από αυτό καρδιές θα έσταζαν φαρμάκι,
θα έχαναν το χρώμα τους, θα μαραζώναν σαν λουλούδια απότιστα,
κάθε τους χτύπος πιο αργός σαν βήματα που ξεμακραίνουν
και χάνονται μες στη νύχτα...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Τα κείμενα είναι πνευματικά κατοχυρωμένα... | | | |
|
Σωτήρης Τσιλ
03-09-2011 @ 11:40 | Εκπληκτική σύνθεση ψυχικού πόνου - απελπισίας και έκφρασης θανατερού θυμού.
Δηλώνεις ότι θέλεις να σε αγαπούν. Πώς όμως να σε πλησιάσει κάποιος, όταν σε βλέπει έτοιμο να τον κατασπαράξεις;
Πώς να χαιδέψει κανείς έναν σκαντζόχοιρο, έναν αχινό; Τον βλέπεις από απόσταση ασφαλείας και αν τον πλησιάσεις, αυτό το κάνεις με προσοχή, γιατί κινδυνεύεις.
Αγαπώ σημαίνει απαραίτητα ΓΝΩΡΙΖΩ. Πώς να σε γνωρίσει κάποιος, όταν είσαι επιτιθέμενος, με πανοπλία, άρα εντελώς "κλειστός"; Και πώς εσύ έτσι "φασκιωμένος" να γνωρίσεις;
Εντάξει, κάποιος, κάποιοι κάποτε πιθανόν να σε χτύπησαν, να σε πλήγωσαν και να σε πόνεσαν πολύ. Χρειάζεται να αμύνεσαι - επιτίθεσαι προς όλους;
Άρχισε να βλέπεις και με άλλο πρίσμα.
Άρχισε να εκφράζεσαι (όχι όμως να επιτίθεσαι).
Δες τι σ΄ αρέσει και άρχισε να το αγαπάς, μάθε να αγαπάς χωρίς προσδοκίες,(και πιθανές απογοητεύσεις), για να αρχίσουν να σε αγαπούν.
Ανεξάρτητα από τα πιό πάνω, το ποίημά σου, η κραυγή σου, είναι πολύ πολύ δυνατά.
Σαν ποίημα, κατά τα άλλα, το βρίσκω εκπληκτικό. Σωτήρης | | likos_tis_stepas
03-09-2011 @ 11:41 | Να 'σαι καλά Σωτήρη μου για τα αναλυτικά σου σχόλια...
Η ποίηση είναι συχνά μέσο λύτρωσης και υπό αυτή την έννοια καμια φορά φτάνει στην υπερβολή και μέσω αυτής στην κάθαρση... | | eythis
03-09-2011 @ 12:25 | Αν ήμουν άγγελος,
θα είχα κομμένα τα φτερά μου
και το χειρότερο θα ήταν οι δυο πληγές στην πλάτη
κι εκείνη η συνήθεια που αφηρημένος κάνω να πετάξω
κι όλο ξεχνάω πως δεν υπάρχει πια Παράδεισος για μένα,
λυπήσου με, Θεέ μου και κάνε με να ξεχάσω,
γεννήθηκα στο φως και δεν αντέχω το σκοτάδι...
Εξαιρετικό !!!!!!!!!!!!!!!!!!!
καλό ΣΚ. | | likos_tis_stepas
03-09-2011 @ 17:42 | Σ' ευχαριστώ eythis... | | aridaios
03-09-2011 @ 17:44 | ::rock.:: ::rock.:: εκπληκτικό | | likos_tis_stepas
03-09-2011 @ 18:52 | Να 'σαι καλά aridaios... | | kantadoros
04-09-2011 @ 07:47 | Αν πέθαινα τότε...
όμως έζησα... και...
ωχ! μ' αρέσει!
Υπέροχο το βρίσκω ::smile.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
