| |
Του Μότσαρτ νότες,
κυλάνε στη ψυχή σου,
δίνουν στα χείλη το ρυθμό,
που έχει το φιλί σου...
Ποια αγάπη χτένισε,
το μάτι της ερήμου,
τα δάκρυά της χύθηκαν,
στην άμμο της πληγής μου.
Ποια τέχνη έχει μιμηθεί,
τόσο τα όνειρά μου,
δε στάζει φως απ τη καρδιά,
και ήχος στα αυτιά μου.
Μα πάρε την αυλαία μακριά,
ας πέσει το σκοτάδι,
ας έρθει λίγο η σιγή,
ας στάξει ένα δάκρυ.
Ας ταπεινώσει λίγο η ματιά,
με βλέμμα υψωμένο,
κράτα το δάκρυ σου απαλά,
στον άνεμο απλωμένο.
Χάνεται μέσα στη βροχή,
κ' ύστερα μύρισε την,
ψάξε αν θέλεις να το βρεις,
μα γυρισμό δεν έχει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
