| |
| | Το γέλιο |  | | | Γέλιο=έκφραση της ψυχής. Φόβος=εργαλείο ποδηγέτησης ανθρώπων και συνειδήσεων | | |
Στο ΄΄ Όνομα του Ρόδου΄΄, μέσα από την συναρπαστική πλοκή του έργου του, ο συγγραφέας (Ουμπέρτο Έκο), δίνει –μεταξύ άλλων- και τα εξής:
Οι θεματοφύλακες της Εξουσίας, λίγοι έμπιστοι καλόγεροι, κρατούν για λογαριασμό της, ένα επτασφράγιστο μυστικό. Το μυστικό αυτό αποκλείεται από τους υπόλοιπους καλόγερους και φυσικά τον υπόλοιπο πληθυσμό των ανθρώπων.
Για την διασφάλιση του άκρως απόρρητου μυστικού, όταν φαίνεται ότι μπορεί να κινδυνεύσει με διαρροή, θυσιάζονται άνθρωποι (οι φόνοι στο έργο).
Ποιο ήταν τελικά αυτό το μυστικό: Ένα … αρχαίο βιβλίο. Το … ΄΄Γέλιο΄΄ του Αριστοτέλη!!!
Γιατί χρειαζόταν να κρύβεται το βιβλίο και να φυλάσσεται μόνον για λίγους εκλεκτούς; Τι καλό εμπεριείχε για τους ελάχιστους, γι αυτό και δεν το κατέστρεψαν και τι θα ήταν κακό για τον λαό γενικά, γι αυτό και το κρατούσαν τόσο μυστικό; Και γιατί οι «αναγκαίοι» φόνοι;
Το γέλιο
Αλλά ας εξετάσουμε τι είναι το γέλιο.
Κατ΄ αρχήν θα αναφερθούμε σε ένα πείραμα.
Πήραν εθελοντές φοιτητές, με σχετική χρηματική αποζημίωση για κίνητρο.
Με ψυχομετρικά τεστ, απέκλεισαν τους μη υγιείς.
Τυχαιοποιημένα σχημάτισαν δύο ομάδες.
Στη μια τους ζητούσαν μπρος στον καθρέφτη να γελούν, να χαμογελούν, να κάνουν αστείες γκριμάτσες.
Στην άλλη ομάδα, να έχουν λυπημένο προσωπείο, να κλαιν κλπ
Δεν είναι εφικτό κάποιος να πατήσει ένα κουμπί και να γελάει ή να κλαίει κατά παραγγελία. Εκτός και αν είναι καταπληκτικός ηθοποιός.
Πιθανόν πάντως, στα πλαίσια του πειράματος, το «κουμπί» να ήταν μεταξύ άλλων και το εξής: Όταν σε μια ομάδα έπρεπε να υπάρχει χαρούμενο πρόσωπο, πιθανόν το άτομο να΄ κανε επίτηδες διάφορες γκριμάτσες, που στο τέλος να ήταν τόσο αστεία ή γελοία η εικόνα, που το άτομο αληθινά έβαζε τα γέλια.
Αντίθετα, στην άλλη ομάδα, για να έρθει όχι μια αστεία, αλλά μια λυπημένη έκφραση, θα πρεπε να αποκλεισθεί ο προηγούμενος τρόπος, γιατί θα βγαζε γέλιο. Θα ΄πρεπε λοιπόν το άτομο να σκεφθεί κάτι δυσάρεστο και ίσως να χρειαζόταν να επιστρατεύει όλο και πιο δυσάρεστα πράγματα, από τις μνήμες της ζωής του.
Το αποτέλεσμα πάντως ήταν, ότι στο τέλος του πειράματος, τα τεστ έδειξαν στην ομάδα του γέλιου, ότι η μέση διάθεση της ομάδας ήταν υψηλότερη, απ΄ ότι στην έναρξη του πειράματος.
Η μέση διάθεση στην ομάδα της θλίψης, ήταν κατώτερη της μέσης αρχικής και μερικοί μάλιστα εμφάνισαν κλινική κατάθλιψη και χρειάστηκε να νοσηλευτούν.
Το πείραμα στηρίχτηκε στην εξής έξυπνη υπόθεση: Εφ΄ όσον διάφορες ψυχικές διεργασίες έχουν ως αποτέλεσμα το γέλιο, μήπως αν προκληθεί τεχνητά γέλιο, αντίστροφα, θα ακολουθήσουν ή θάρθουν στο προσκήνιο οι ανάλογες ψυχικές διεργασίες; Το ίδιο κατ΄αναλογίαν και για το στενοχωρημένο προσωπείο.
Σημειώνουμε ότι πάμε στις παρέες μας για να γελάσουμε και να περάσουμε καλά, ενώ με διάφορες προφάσεις που ίσως τις πιστεύουμε κιόλας, αποφεύγουμε τις στενάχωρες παρέες.
Αν, με βάση το πείραμα, όντως ισχύουν αυτά στον άνθρωπο, τότε, ακόμα και αν υπάρχει το λεγόμενο ΄΄νευρικό΄΄ γέλιο, που μπορεί να είναι και δυσάρεστο που δεν σταματάει, εντούτοις, κινητοποιεί θετικές εσωτερικές καταστάσεις.
Το γέλιο που μπορεί να είναι μεταδοτικό, κινητοποιεί ενδοψυχικούς μηχανισμούς, που συνάδουν με την ευχαρίστηση, τη χαρά και την ψυχική ενδυνάμωση. Εξ ου και οι εκφράσεις: Το γέλιο είναι μεταδοτικό, το γέλιο κάνει καλό, το γέλιο είναι υγεία…
Τι είναι λοιπόν το γέλιο;
Θα λέγαμε ότι είναι το αποτέλεσμα εσωτερικών (ψυχικών) διεργασιών, που καταλήγουν ψυχοσωματικά στην ευχαρίστηση και τη χαρά, με τελική έκφραση το γέλιο. Η ευχαρίστηση και η χαρά, είναι τα στοιχεία που δείχνουν την εσωτερική απελευθέρωση και τη βίωση νοήματος στη ζωή.
Η έκφραση της χαράς δείχνει την εκδήλωση του όντος, σε ένα ασφαλές, δυνάμει ασφαλές, ή ως εάν ήταν ασφαλές ένα περιβάλλον.
Τότε το άτομο εκφράζεται (Συμπεριφορά «Θέση – έκφραση» με ασφάλεια και ευχαρίστηση).
Αντίθετα, ο φόβος, είναι αποτέλεσμα αντίδρασης σε κίνδυνο, σε επιθετικό περιβάλλον, περιορίζει την έκφραση και περιορίζεται έτσι η έκφραση του οργανισμού στις άμυνες, για προστασία.
Έχουμε λοιπόν το δίπολο: Έκφραση στο περιβάλλον - απόσυρση από το περιβάλλον.
Τι σημαίνει όμως ΄΄Εκφράζομαι΄΄;
Σημαίνει μεταξύ άλλων και την εμφάνιση επιλογών, κριτικής σκέψης, υπευθυνοποίησης και λήψης αποφάσεων. Δρα ο ανωτερος εγκέφαλος.
Τι σημαίνει αποσύρομαι;
Σημαίνει μεταξύ άλλων ότι εγκλείομαι στον εαυτό, ελαχιστοποιείται η επικοινωνία με το περιβάλλον (ανθρώπους - καταστάσεις), παρεξηγώ - παρερμηνεύω και βρίσκομαι τελικά εκτός πραγματικότητας. Δρα ο ενστικτώδης εγκέφαλος.
Τι ζητά η όποια απόλυτη εξουσία;
Απάλειψη της προσωπικής εκδήλωσης - έκφρασης. Το άτομο να είναι χωρίς συμπεριφορά «Θέση – έκφραση», υποταγμένο.
Χωρίς διασύνδεση με τα άλλα άτομα, παρά μόνο κατά υποτυπώδη ρηχό τρόπο και χωρίς τη βασική εμπιστοσύνη προς το περιβάλλον. Επιθυμεί δε να είναι μόνο ένας αριθμός.
Πώς επιτυγχάνεται αυτό; Με το να ζει σε άγνοια, συνεχή φόβο, να εγκλείεται στον εαυτό και νάχει όχι ζωή, αλλά λαθροβίωση.
Στο «όνομα του ρόδου», γιατί δεν κατέστρεψε η εξουσία το βιβλίο;
Ίσως για τις ανάγκες και μόνον του σεναρίου.
Ίσως όμως με πιο βαθιά σκέψη, να βρίσκαμε ότι «Για να εξουσιάζω, πρέπει να γνωρίζω». Έτσι η γνώση του μηχανισμού του γέλιου, της απελευθέρωσης, να έδειχνε στους λίγους (να μην το μάθουν όμως οι πολλοί !) την γνώση για τον λόγο και για τον τρόπο να αποτρέπεται η εμφάνιση του γέλιου και με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Το επόμενο θα ήταν να υπάρχει ένας συνεχής φόβος (αμαρτωλοί - φόβος του Τιμωρού Θεού, ενδιάμεσοι μεσολαβητές, εξουσιαστές μεταξύ ανθρώπων και θεού και τρόποι αντιμετώπισης, δοσμένη υπακοή, όχι αμφισβήτηση).
Και όλα αυτά με την άγνοια, την αποτροπή και απαγόρευση της διακίνησης ιδεών και βασικά με τον φόβο.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | Σωτήρης Τσιλ | | | |
|
ΚατεριναΘεωνα
11-09-2011 @ 00:55 | το όνομα του ρόδου ήταν και είναι από τα πολύ αγαπημένα μου
βιβλία.....επισης και την ταινία του Ζαν Ζακ Ανό την βρίσκω υπέροχη
ρεαλιστική,και απόλυτα προσαρμοσμένη στο κλίμα της εποχής......
και ειδικα προς το τέλος με το ατυχημα του μοναχού........η σκηνή
της κάθαρσης ::yes.::
Τώρα όσον αφορά το γέλιο......στις μέρες μας έχει αντικατασταθει
με το χαμόγελο,που δε θα ήταν υπερβολή να πω ότι προσπαθούν
να μας το επιβαλουν,κυρίως το ιντερνετ και τα πολυμέσα...............
μήπως επειδή είναι υποκριτικό,και κατά συνεπεια στο κλιμα των
ημερών μας? | | Σωτήρης Τσιλ
11-09-2011 @ 02:05 | Συμφωνώ μαζί σου Κατερίνα. Το γέλιο συνάδει με την αλήθεια, το χαμόγελο συνήθως σήμερα, είναι τεχνητό. Το αληθινό χαμόγελο (χαμόγελο ψυχής), φυσικά και υπάρχει, αλλά στις μέρες μας φθάσαμε να λέμε ότι είναι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Με την ευκαιρία μου θύμησες μια καταπληκτική σκηνή αποχαιρετισμού, με τον Έκτωρα, την Ανδρομάχη και τον μικρό Αστυάνακτα. Το παιδί, στην αγκαλιά της μάνας, αντικρύζοντάς τον ξαφνικά, με λαμποκοπούσα πανοπλία, περικεφαλαία κλπ, τρόμαξε έβαλε τα κλάματα και γύρισε από την άλλη. Ήταν μια χαριτωμένη, τρυφερή, ανεπανάληπτη σκηνή. Η Ανρδομάχη "παμφανόων γελάσασα" ή κάπως έτσι στα αρχαία, έλαμπε το πρόσωπό της, γελούσε και έκλαιγε ταυτόχρονα.
Κατερίνα δες τις φατσούλες του stixoi για τα σχόλια. Βολεύουν τους ανθρώπους και τους στερούν την ικανότητα (που φυσικά έχουν), να εκφρασθούν δια του λόγου.
Συμπέρασμα και δικό σου θεωρώ: Μας χρειάζεται η κατά το δυνατόν αληθινότερη επικοινωνία, ότι και αν σημαίνει αυτό, που σίγουρα θα είναι καλό. Σωτήρης | | John Fenix
11-09-2011 @ 20:31 | Δεν νομίζω ότι χρειάζονται σχόλια. Είναι όπως τα λες. Είναι και αυτό που συνηθίζω να λέω. Στον φόβο μας αυτοί κοιμούνται ήσυχοι. ::up.:: ::up.:: ::up.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
