| |
Τα απρόοπτα ενός ταξιδιού
ΕΥΓΕΝΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Ξεκινήσαμε αποφασισμένες να δούμε μία περιοχή που φημίζεται για την ιστορία και για το κάλλος της. Το Μπαράνκο βρίσκεται αρκετά χιλιόμετρα μακριά από το κέντρο και δεν αναφέρονται πολλά προβλήματα εγκληματικότητας και βίας. Πήραμε ένα ταξί και φύγαμε. Παζαρέψαμε την τιμή αλλά δεν υπολογίσαμε τις δυσκολίες επιβίβασης σε ένα παλιό και στενό ταξί. Η σακαράκα ήταν προφανώς για άλλα κιλά και άλλα σωματικά στάνταρτ από τα δικά μας. Δύσκολα μπήκαμε και πιο δύσκολα βγήκαμε αφού είχαμε σφηνώσει στα καθίσματα μας. Το γέλιο και κυρίως το χιούμορ μας βοήθησε πολύ να το ξεπεράσουμε και σε λίγο φτάσαμε στον προορισμό μας. Αντικρίσαμε το δημοτικό πάρκο με την La Erimita μία όμορφη καθολική εκκλησία.Κάποτε το Μπαράνκο ήταν ένα ήσυχο χωριό με διάσπαρτους ανεμόμυλους όμως στα τέλη του 19ου αιώνα ,όταν η ελίτ της Λίμας μετακόμισε εδώ ,όλα άλλαξαν. Ή μόδα της εποχής ήταν τα θαλασσινά μπάνια και οι παραθεριστές πρόσθεσαν τις δικές τους αρχιτεκτονικές προτιμήσεις στα ντόπια κτήρια. Στην πλατεία υπήρχε και ένα ροζ παλιό αρχοντικό που στην πρόσοψη του ήταν γραμμένη με μεγάλα γράμματα η λέξη biblioteca.Ελληνική λέξη για την δημοτική βιβλιοθήκη που άνοιξε το 1922 και λειτούργησε αρχικά και για πολλά χρόνια σαν δημαρχείο. Στο κέντρο της πλατείας υπήρχε ένα μικρό τριγωνικό άγαλμα που σε κάθε πλευρά του είχε μία αναπαράσταση από την ελληνική μυθολογία. Η Αθήνα Παλλάδα ,η Ήρα και ο Ηρακλής κοσμούσαν την κάθε πλευρά. Θυμηθήκαμε την Ελλάδα μας και νοιώσαμε περήφανες που ακόμα και εδώ ,χιλιάδες χιλιόμετρα από την πατρίδα μας υπάρχουν στοιχεία ελληνισμού.
Ο δεύτερος σταθμός της περιήγησης μας ήταν το Μουσείο του Χρυσού ,έξω από την πόλη. . Ψυλλιασμένες πλέον αναζητήσαμε πιο σύγχρονο ταξί και πιο μεγάλο. Δύσκολα αφού τα περισσότερα ανήκανε στην γενιά του 1970. Ο οδηγός του ταξί χαμογέλασε και συμφώνησε αμέσως με την προτεινόμενη τιμή .Ανεβήκαμε κεφάτες και αρχίσαμε να συζητάμε που θα πάμε μετά και τι θα φάμε. Το ταξί προχωρούσε γρήγορα αφήνοντας πίσω τους κεντρικούς δρόμους. Σε λίγο βγήκαμε από τις όμορφες και καθαρές συνοικίες μπαίνοντας σε κάτι απόμακρα και βρώμικα δρομάκια. Ξαναρωτήσαμε αν είναι σωστή η διεύθυνση και η απάντηση του ήταν ότι είναι όλα καλά. Μετά από μισή ώρα ψήλοι μπήκαν στα αυτιά μας και η ανησυχία φανερώθηκες στα πρόσωπα μας. Δεν ξέρω και δεν θα μάθω ποτέ πόσο κατάλαβε ο άνθρωπος τον φόβο μας και την αγωνία μας. Χαμογελαστός και κεφάτος, αφού είχε πάρει μία καλή κούρσα, σιγοτραγουδούσε μία περουβιάνικη επιτυχία. Με την φαντασία μας να καλπάζει σκεφτήκαμε αμέσως τα πιο μελανά σενάρια .Ο οδηγός δεν είχε εγκληματική φυσιογνωμία και ούτε μας κοιτούσε πονηρά.Επιφανειακά όλα έδειχναν εντάξει αλλά μόνο η καρδούλα μας ήξερε την τρομάρα μας. Ο ομαδικός βιασμός ήταν η πιο ανώδυνη εκδοχή. Η χειρότερη ήταν η ανεύρεση τεσσάρων πτωμάτων άγνωστων λοιπών στοιχείων σε κάποιο χαντάκι Έξω υπήρχε ερημία και η περιοχή δεν ενέπνεε καθόλου αισιοδοξία.
Ξανακοίταξα το ταξιδιωτικό οδηγό και είδα , με μικρά γράμματα, την οδηγία ‘’ζητήστε από το ταξί να σας περιμένει έξω από το μουσείο ΄΄. Τότε ήταν που τρομάξαμε ομαδικώς και διάολο στείλαμε αυτήν που ήθελε τόσο πολύ να δει το χρυσό των Ίνκας .Μετά μας έπιασε ένα ασταμάτητο νευρικό γέλιο και τα αστεία εναλλάσσονταν με διάφορες συμβουλές προς την καθεμία μας. Ευτυχώς σε λίγο καιρό σταματήσαμε έξω από ένα καταπληκτικό και απίστευτα καλά οργανωμένο μουσείο. Τον παρακαλέσαμε τον οδηγό να μας περιμένει για μισή ώρα και μπήκαμε βιαστικές στο ιδιωτικό μουσείο του Μιγκέλ Μουχίκα Κάγιο .Εκεί θαυμάσαμε το μεγαλείο των Ίνκας ,πολλά τελετουργικά σκεύη, μάσκες και στολές των ινδιάνων. Πράγματι η υπέροχη συλλογή αντικειμένων από χρυσό και ασήμι άξιζε .Στο ίδιο χώρο συστεγάζεται και το μουσείο Άρμας ντέλ Μούντο το μουσείο των όπλων του κόσμου. Πολύ μεγάλη συλλογή πολύ καλά διατηρημένη αλλά δυστυχώς με ελάχιστες επεξηγήσεις στα αγγλικά. Μετά από την τρομάρα μας ήμασταν πλέον χαλαρές και ευδιάθετες. Όλα είχανε πάει καλά. Φτάνοντας πίσω στο ξενοδοχείο μας του δώσαμε φιλοδώρημα .Πολλές φορές τα απρόοπτα ενός ταξιδιού σου χαλάνε την όρεξη να ξαναμπείς στο κόπο να φύγεις από την χώρα σου. Αυτό που μας έτυχε δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ. Συνάμα μας ξαναέδωσε ελπίδες στη ανθρώπινη ψυχή και στην εμπιστοσύνη που πρέπει να δείξουμε απέναντι στους ξένους..Άνθρωποι υπάρχουν παντού!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
