| |
Θυμάμαι πως μια θάλασσα με χώριζε από σένα,
και τη βροχή της σκέψης σου, που μ' έπιανε στον ύπνο.
Απ' τα γεμάτα σου για να πιαστώ, άδειο κορμί να ρίχνω,
γιατί η ψυχή δε φυλακίζεται στα δίχτυα τα μπλεγμένα.
Κι έτσι από σένα φυλαχτό θα 'χω μονάχα,
της κάθε σκέψης σου την πιο γλυκιάν αρμύρα,
στου μυαλού μου την άμπωτη ξανά
και πότε-πότε στην πλημμύρα.
Θυμάμαι μία θάλασσα το δρόμο να μου κλείνει
και μοναξιές που κάνανε ατέλειωτες τις νύχτες.
Φιλιά μας που βουλιαξάνε, σαν βάρκες σκυλοπνίχτες
δυο ρεύματα οι ανάσες μας αντίθετα, μια δίνη.
Κι έτσι από σένα φυλαχτό θα 'χω μονάχα,
της κάθε σκέψης σου την πιο γλυκιάν αρμύρα,
στου μυαλού μου την άμπωτη ξανά
και πότε-πότε στην πλημμύρα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
