| |
Κάτω απ' τη φωτισμένη μαρκίζα
έχουν τη μαυρισμένη τους ζωή.
Μετά το γέλιο κλαίνε μόνοι τους
μετά την παράσταση πεθαίνουν.
Όταν τους φεύγει η ελπίδα
τότε γίνεται λύπη, λέει.
Επισκευάζουν συχνά τον παράδεισό τους
να 'χουν κάπου την απελπισία ν' ακουμπήσουν.
Διαβάζουν Πόε, ταυτίζονται με τους Άσερ,
λατρεύουν την Ελεονώρα.
Κι όταν σε απύθμενο κενό πέφτουν,
αρπάζουν το χιούμορ τους
χαράζουν το σκοτάδι, δεν κόβονται.
Ρυμουλκούνται απ' τις πανσελήνους
παίρνουν πνοή απ' τους θεατές.
Σίγουρα δεν γελούν με φθηνά αστεία
ακολουθούν τους καιρούς
πορεύονται με στεναγμούς
σε ατέλειωτες κατηφόρες θλίψης.
Όταν ο Τόμας Έλιοτ μιλούσε για κούφιους ανθρώπους
δεν εννοούσε τούτους εδώ.
Αυτοί έχουν άστρο και νικούν αδιάκοπα.
Βέβαια μην ξεχνάμε την αρχή τους:
ζητούν άδοξο τέλος μα ένδοξο χειροκρότημα!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
