| |
Κεφ 2
Βλοσυρό συναπάντημα.
Στο μικρό ξέφωτο, ένας τεράστιος, σκοτεινός όγκος ,ένα πλάσμα ασυνήθιστο έκανε την εμφάνιση του!
Μικρός, άκουγε συχνά από τους γονείς του το παραμύθι για κάποιο αρχέγονο ον, το οποίο κατά διαστήματα έκανε την εμφάνιση του στο ρέμα!
Έλεγαν πως. έκλεβε και καταβρόχθιζε ανθρώπους!
Διηγούνταν μάλιστα, με στόμφο ότι κατά καιρούς ορισμένοι συγχωριανοί και κάτοικοι απ’ τα γύρω χωριά , είχαν εξαφανιστεί και κανένας δεν τους ξαναείδε!
Η φήμη ήθελε το μοναδικό άνθρωπο που αντίκρισε από κοντά το παράξενο αυτό ον, ένα νεαρό ταχυδρόμο να εξαφανίζεται για καιρό!
Επανεμφανίστηκε σε άθλια κατάσταση, φοβισμένος! Κραυγάζοντας διάφορες ασυναρτησίες που κανείς δεν καταλάβαινε έδειχνε διαρκώς προς τα ψηλά βουνά.
Η κατάληξη του να τον κλείσουν σε ψυχιατρικό ίδρυμα, όπου σε σύντομο χρονικό διάστημα πέθανε αποτρελαμένος!!
Μέχρι πριν από λίγο κι’ ο Άλεξ πίστευε πώς η ιστορία εκείνη ήταν μια εντυπωσιακή επινόηση, ένας τρόπος να τρώει όλο του το φαγητό!
Να όμως τώρα που βρίσκονταν αντιμέτωπος, με το πλάσμα εκείνο που επαλήθευε πατροπαράδοτες παραδόσεις και θρύλους ανατρέποντας, με πάταγο την αυθαίρετη θεωρεία του για το πανέξυπνο, γονικό τέχνασμα!
Πλέον, μπορούσε να το διακρίνει αρκετά.
Στο σημείο εκείνο το τοπίο καθάριζε και το ξημέρωμα είχε προχωρήσει .
Το ον πότε στεκόταν όρθιο, πότε περπάταγε σκυφτό.
Πολλές φορές έπεφτε στα τέσσερα προχωρώντας σπαστά σαν μεγάλη φιδόσαυρα!
Είχε πλησιάσει τόσο που άρχισε να διαγράφεται το φρικαλέο περίγραμμα του!
Φευγαλέες στιγμές όταν το φως του πρωινού «άγγιζε» ορισμένα σημεία του δημιουργούνταν ασημένιες αντανακλάσεις!
Όρθιο φάνταζε θεόρατο! Το ύψος του θα ξεπερνούσε τα τρεισήμισι μέτρα, μπορεί και περισσότερο!!
Του φάνηκε σαν πιθηκοειδή. Άλλαξε γνώμη όταν σε μια πλάγια μετατόπιση φάνηκε η πλάτη του!
Κατέληγε σε μακριά, φολιδωτή ουρά που στην απόληξη της γυροσκοπούσαν επιβλητικά τα μάτια ενός ορθόστατου κεφαλιού φιδιού τόσο χοντρό όσο, ενός Πύθωνα!
Εξίσου φοβερό πάνω στο αλλόκοτο σώμα ήταν το κεφάλι του! Έμοιαζε κάτι μεταξύ κροκοδείλου και αλόγου!
Από το μυαλό του Άλεξ πέρασε η εικόνα του Μινώταυρου!
«Γιός του βασιλιά της Κρήτης Μίνωα που έτρωγε τα παιδιά των Αθηναίων και κατά τη μυθολογία εμφανιζόταν να έχει κεφάλι ταύρου»!
«Τέτοιες ιστορίες βέβαια λέγονταν χιλιάδες χρόνια πριν και περισσότερο είχαν συμβολική σημασία».
Ανατρέχοντας θυμήθηκε διάφορα δύσμορφα πλάσματα!
Τον κέρβερο που είχε τρία κεφάλια και φύλαγε την είσοδο του κάτω κόσμου!
Τους κενταύρους στο ξακουστό Πήλιο με σώμα μισό ανθρώπου και μισό αλόγου!
Την Λερναία Ύδρα με τα πολλαπλά φιδίσια κεφάλια!
Το φτερωτό Πήγασο!
Παρόμοιο όμως σαν αυτό που έβλεπε μπροστά του αδυνατούσε να φανταστεί!
Ούτε η πιο νοσηρή φαντασία όπως εκείνη των σεναριογράφων και σκηνοθετών ταινιών τρόμου του Hollywood, ήταν ικανή να σκεφτεί ποτέ κάτι τέτοιο!
Το ασυνήθιστο πλάσμα, εξακολουθούσε να πλησιάζει σταθερά.
Η παρουσία του Άλεξ και πιο πολύ το βραχνιασμένο γαύγισμα του Δία δεν έδειχναν να το ανησυχούν ιδιαίτερα!
Αντίθετα πήγαινε κατ’ ευθείαν προς το μέρος τους!
Αστραπιαία σκέφτηκε τη βιντεοκάμερα, που είχε στο αμάξι.
Έπρεπε πάση θυσία να βιντεοσκοπήσει τη παρουσία του.
Ποιος αργότερα θα τον πίστευε αν διηγούνταν τα όσα είδε. Σίγουρα θα τον περνούσαν για τρελό η το λιγότερο, φαντασμένο!
Προσπάθησε να σηκωθεί , να τρέξει μα, έκανε μια άσχημη διαπίστωση, τα πόδια του είχαν γίνει ασήκωτες άγκυρες!
Κάποια αόρατη δύναμη , τον κράταγε καθηλωμένο στο έδαφος !
Ελευθερία κίνησης, ένοιωθε μόνο στο κορμί και τα χέρια.
Ο ιδρώτας σαν πυρετός που διαπερνούσε το πρόσωπο και έσταζε στο λαιμό του ξανάρχιζε την αυλακωτή του διαδρομή, τούτη τη φορά όχι από τον καύσωνα, μα από τη αγωνιώδη του υπερπροσπάθεια να απαγκιστρωθεί!
Δεν ήταν από εκείνους που εύκολα, το βάζουν κάτω. Σαν έφεδρος αξιωματικός σε σμήνος ειδικών επιχειρήσεων του στρατού, είχε εκπαιδευτεί σκληρά στην εκτέλεση αποστολών έρευνας και διάσωσης μάχης.
«Επιστράτευσε τη τετράγωνη λογική του».
Η αδυναμία του να βρει πρόσφορη λύση τον έκανε να αισθάνεται παγιδευμένο αγρίμι!
Μια νέα, απέλπιδα προσπάθεια ενεργοποίησης των φωνητικών του χορδών, αποδείχτηκε μάταιη.
Από τ’ ορθάνοιχτο του στόμα δεν έβγαινε ο παραμικρός ψίθυρος !
Το αποκρουστικό Όν είχε σταματήσει απέναντι του τώρα, το μόνο που τους χώριζε ήταν το ύψος της απότομης όχθης.
Σε μια αναλαμπή του μυαλού υπολόγισε τη μεταξύ τους απόσταση.
Ήταν και δεν ήταν σαράντα περίπου ανηφορικά, ανθρώπινα βήματα.
Τότε, πρόσεξε την ανασηκωμένη …καγκελωτή τρίχα του Δία.
Τα βραχνά του γαυγίσματα είχαν μετατραπεί πλέον σε γρυλίσματα ικεσίας, βάζοντας την ουρά στα σκέλια έκανε απότομη στροφή και, εξαφανίσθηκε τρέχοντας στην αυλή του σπιτιού!
Ο Άλεξ κοίταξε τριγύρω, με αγωνία. Νεκρική σιγή! Δεν περνούσε κανείς!
Το απαίσιο πλάσμα, έμοιαζε να τον κοιτά, παγερά!
Τα διογκωμένα σαν της ακρίδας , «στο χρώμα της ώχρας» μάτια του γύριζαν προς όλες τις κατευθύνσεις ανεξάρτητα!
Βρώμικα σάλια που έσταζαν απ’ τις εσώβαθες τρύπες σκοτεινών ρουθουνιών, έπεφταν στη κρεμασμένη, έξω από το στόμα του αφρισμένη, τραχιά γλώσσα!
Σε κάθε απαίσιο βρυχηθμό και το άνοιγμα των δυνατών σιαγόνων του διπλές, πριονωτές σειρές δοντιών, με τεράστιους κοφτερούς, απειλητικούς …κυνόδοντες έκαναν την εμφάνιση τους!
Ο Άλεξ αφήνοντας να του ξεφύγει, μια επίκληση Θεέ μου, σταυροκοπήθηκε σαν αντίκρισε τα αυτιά του κτήνους!
…Κολλημένα στα πλάγια του αταίριαστου κεφαλιού έμοιαζαν ανθρώπινα, τριπλάσια όμως σε μέγεθος!
Μια έκτη αίσθηση, τον προειδοποιούσε.
Συνεχίζεται….
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
