monajia
08-10-2011 @ 11:27 | Είναι οι ανθοί των λιβαδιών του ουρανού αυτοί
που με τυλίγουν και όταν πια ανασάνω τότε γίνομαι ένα
Με τo παιχνίδισμα της θάλασσας.
Περιπατητής αέναος σε δρόμους μακρινούς ταξιδεμένους.
::yes.:: ::yes.:: ::yes.:: | |
aprobleptos
08-10-2011 @ 11:41 | και κρατώ για πάντα κοντά μου το σείστρο της άνοιξης.
ΥΠΕΡΟΧΟ! ΚΑΛΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΓΙΩΡΓΟ ::up.:: ::yes.:: ::up.:: | |
Ναταλία...
08-10-2011 @ 11:45 | Ξυπνώ μέσα στο πέτρινο σπίτι της γιαγιάς
Εκεί που κάποτε τα παιδικά μου πόδια
Γέμιζαν δρασκελιές το πολύχρωμο περιβόλι.
Εκεί είπα τις πρώτες παιδικές μου λέξεις
Υπέροχη εικόνα ::yes.:: ::theos.:: ::up.:: | |
Ενιπεύς
08-10-2011 @ 16:29 | Εξαίσιο...! | |
Kostas Houston
08-10-2011 @ 17:28 | Πανέμορφο γεμάτο Με γλυκιά νοσταλγία. Συνέχισε να απολαμβάνεις το ταξίδι σου Γιώργο. | |
dr.rockthan
08-10-2011 @ 17:41 | έξοχη ποίηση!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! | |
ειρηνη θαναση
11-10-2011 @ 23:05 | Περιπατητής αέναος σε δρόμους μακρινούς ταξιδεμένους.
::rol.:: | |
 |
