| |
Σαν πεφταστέρι έφτασες, τη βραδυνή την ώρα. Μεσ'την ομίχλη της νυχτιάς, μεσ'τη φωτιά ερχόσουν. Ολόμαυρο το πέπλο σου, έπεφτε μεσ'τα μάτια.
Άνεμος απαλός κι ευγενικός, θαλασσογεννημένος. Με την αλμύρα τη γλυκιά και μυστικά μεγάλα. Αυτά που οι θαλασσινοί, ποτέ δε μαρτυράνε.
Η μάνα Γη σε προίκισε, σ'έντυσε με μετάξι. Κι ο διάβολος σου χάρισε, διαβολεμένο κάλος. Που σαν θνητοί το βλέπουνε, ποτέ δεν ξαναβλέπουν.
Δυο μάτια δολοφονικά, σαν σε κοιτάξουν λιώνεις. Και στόμα που σαν σου μιλά, ζηλεύουν οι σειρήνες.
Κυρά κι αφέντρα του χαμού, και τοξική μας μάνα. Στερήσου την αγάπη σου και κάντηνε δικιά μας.
Άγριο ροδοπέταλο, μ'αγκάθια ολο τριγύρω. Στερνή ανάσα δύσκολη, κοντά σου αναπνέουν. Ολης της Γης οι Άγγελοι, και διάβολοι και ξένοι.
Περαστικοί λυγίζουνε, τέλειωσε το ταξίδι. Εσένα αντικρύζουνε, θολά μεσ'τη θωριά τους. Και ζεστασιά μες την καρδιά, την πόρτα τους χτυπάει.
Πριγκήπισσα της Άνοιξης, και μάνα του Χειμώνα. Πεντάμορφη παραμυθιού και της αλήθειας κόρη.
Άνοιξε τα χεράκια σου κι αγκάλιασε τον κόσμο. Όλος χωρά στην αγκαλιά, και σαν τρελός προσμένει.
Πάρε τη λύπη μακριά και τους καημούς μας σβήσε. Ρίξε το φως του Αυγερινού, επάνω μας στο σκότος. Να βλέπουμε όπως κι εσυ, ξεκάθαρα κι ωραία.
Μεσ'την αιθέρια ομορφιά, να ψάξουμε τον δρόμο. Αυτός που θα μας οδηγεί, μεσ' το δικό σου άστρο. Κει που όλα ειν'όμορφα, απ'όνειρο βγαλμένα.
Κι ο κάτω κόσμος κλειδωνιά, βάζει πάνω στην πόρτα.
Αίμα γίνε στις φλέβες μας, με της φωτιάς το χρώμα. Και κύλα μέσα μας αργά, φτερά να μας φυτρώσουν. Να γίνουμ' άγγελοι κι εμείς, όμορφοι, φωτισμένοι. Μέσα στο φως να ζήσουμε, που λάμπεις μέρα νύχτα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
