| |
Έπαψες χαμόγελα να δίνεις. Κι η σκιά σου πια θλιμμένη. Σαν σκιά διψασμένου Δέντρου που το χτύπησε η ξέρα.Τί 'ναι αυτό που θα σ' ανθίσει, να μυρίσεις πάλι Άνοιξη και νιότη ;
Ζωής η μέρα πρώτη. Μαραθήκανε τα άνθη. Ροζ, λευκά και ουρανιά. Κάποια πέφτουν, κάποια μένουν, και αντιστέκονται στης φύσης σου τη ζάλη. Το νερό για σένα ξένο σώμα πια. Δηλητήριο ποτίζει τους καρπούς σου. Τα κλαριά σου ξύλο σαπισμένο, βορά των αδηφάγων.
Ο ερχομός της Άνοιξης δεν έφτασε ποτέ. Σαν ένα τρένο που αναμέναμε με αγωνία και χάθηκε στην άβυσσο του τούνελ. Και εγώ καρτερώ να σε δω πάλι όπως πρώτα.Τότε που μετά από μεγάλο και επίπονο ταξίδι Ζωής σε αντίκρυσα, σε άγγιξα, σε θαύμασα. Ακούμπησα τα φύλλα σου που χόρευαν στον ρυθμό που έπαιζε ο αγέρας, ξάπλωσα στην παχυά σκιά σου και είχα όλο τον κόσμο δικό μου. Έβαλα τα χέρια πίσω από το κεφάλι και έβλεπα τον ουρανό. Όσο πήγαινε το μάτι μου. Τα μάτια μου δεν χόρταιναν να κοιτούν τη γαλήνη του, τη ξενοιασιά του, την ελευθερία του. Για πρώτη φορά ελεύθερος. Από όλα και από σκέψεις. Μπροστά σε τόση μαγεία.
Τώρα...πώς να αντικρύσω ουρανό, να νιώσω ελεύθερη ψυχή όταν σε βλέπω Δέντρο που ολοένα και γέρνεις στο έδαφος; Εύθραυστο πια στον αέρα που σε χτυπά. Διψασμένο και οριστικά νεκρό.
Εγώ φταίω δίχως άλλο. Στη δίνη της πληρότητας ξέχασα το πιο απλό πράγμα. Αυτό που μου την προσέφερε τόσο απλόχερα. Να σε ποτίζω. Χαμογέλα μου. Χαμογέλα μου και είμαι ελεύθερος.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
