| |
Σκέψου, μπορείς ακόμα να σκεφτείς με το
αδειασμένο σου μυαλό, ναι κάτι θυμάσαι,
κάποτε ζούσες, για λίγο και φτηνά αλλά
ζούσες ,κάποτε χαμογελούσες αλλά ποιός
κάθησε ποτέ να το προσέξει, κάποτε
έλεγες πως όλα θα αλλάξουν, μα πως,
άλλαξαν, τώρα δε ζείς, απλά ακόμα μετά
βίας χτυπάει αυτό που έχεις για
καρδιά, είσαι μια σκιά στην γωνιά του
δρόμου που τα σκελετωμένα της χέρια
απλώνουν κάτι να πιάσουν κι από κάπου
να πιαστούν, γιατί άραγε σε φοβούνται
τόσο, καμιά φορά νομίζεις πως σε
σιχαίνονται κι όλας, ίσως είναι τα
μάτια σου που μοιάζουν με κείνα του
πεινασμένου αρπακτικού μέσα στη νύχτα,
απελπισμένα σε κοιτάνε σαν κάτι να
θέλουν να σου πουν κι ας φαίνονται
τόσο κενά , δυο γαλάζια φωτάκια μέσα
στο απέραντο σκοτάδι , ναι ακόμα τα
μάτια σου είναι τόσο όμορφα ,όλοι στο
έλεγαν αυτό πάντα θυμάσαι; Μα εσύ δεν
ήθελες λέει να είσαι έτσι, ήταν λάθος
όλα φτιαγμένα, και βαλμένα ακόμα που
γεννήθηκες ήτανε μέγαλο λάθος. Τώρα
μια επιθυμία έχεις μόνο να σβήσεις
τον πόνο που βασανίζει το σάπιο σου
κορμί ,να διώξεις τους φρικτούς
εφιάλτες που κυριεύουν το μυαλό σου,
έστω για λίγο ,δεν πεινάς δεν διψάς
μόνο πονάς, δεν κρυώνεις μόνο τρέμεις,
δεν ζεσταίνεσαι μόνο ιδρώνεις,
γυρίζεις ικετεύοντας κάτι τόσο απλό,
μια φτηνή στιγμούλα, ένα ψίχουλο συμπόνιας, μια απατηλή ανακούφιση , κι
όταν στην αρνούνται λες γιατί; Γιατί
είσαι τάχα εσύ ο ένοχος για το μαρτύριό
σου. Μα όχι είναι λάθος
εγώ ,εσύ ,αυτός ένοχοι είμαστε όλοι,
θάψαμε μέσα βαθυά στη καρδιά μας όλα
μας τα συναισθήματα, βάλαμε σκοπό μας
να γινόμαστε μια δεκάρα πιο πλούσιοι
κάθε μέρα, και ξεχάσαμε να πλουτίσουμε
από αγάπη,το πιο φτηνό και το πιο
πολύτιμο αγαθό του κόσμου. Αγάπη; έχεις ξεχάσει πως είναι να νιώθεις, τα
πάντα έχουν χάσει τη χρειά τους, είναι
όλα λευκά και χλωμά σαν το προσωπό
σου, όλα γέρασαν τόσο γρήγορα. Κι όμως
η καρδιά σου ακόμα χτυπάει, μέρα με τη
μέρα πιο αργά , πιο κουρασμένα αλλά
συνεχίζει και συ νιώθεις να βυθίζεσαι
όλο και πιο βαθειά . Μα που είναι ένα
χέρι να σ' αρπάξει , να σε τραβήξει,
τους το απλώνεις, αλλά είναι τόσο
ισχνό που δεν το βλέπει κανείς. Είναι
αργά πια λες, όχι, «ποτέ δεν είναι
αργά», τι κοινότυπη έκφραση, την έχεις
ακούσει από πολλούς, αλλά όλοι είναι
τόσο καλοί στο να μιλάνε με «σοφά»
λόγια στο να δίνουν «σωστές»
συμβουλές, μα που είναι τώρα
εξαφανίστηκαν όλοι τους, δεν μπορούν
να μιλήσουν τώρα, μένουν άφωνοι
μπροστά στη θέα σου και με μιά
γκριμάτσα αηδίας και αδιαφορίας
επιταχύνουν το βήμα
τους, «κλειδωμένοι» ασφυκτικά μήπως
και τους «κλέψεις» τίποτα απ'την
παγωμένη τους καρδιά. Κι όταν καμοιά
φορά στη δίνουν τη στιγμή σου, σε
κάποια ερειπωμένη άκρη ,οπτασίες
φτιάχνεις μαγικές ,να σαν
το «κοριτσάκι με τα σπίρτα» κάθε του
σπίρτο και μια ωραία εικόνα, πως το
θυμάσαι αυτό το παραμύθι, καθώς στο
σιγοψυθίριζε γλυκά η μαμά σου κάποτε
για να κοιμηθείς στην αγκαλιά της,
είναι η μόνη ωραία εικόνα που θυμάσαι
από κείνη, θαχουν περάσει αιώνες από
τότε, τότε που όλα ήταν γαλάζια και
ροζ, μα κάπου εκεί σβήνει το ωραίο σου
παραμύθι, και τελειώνει η γλυκόπικρη
σου ιστορία, φεύγεις, αχ πόσο θα
λυπηθούν όλοι ίσως να κλάψουν κι όλας,
είναι πολύ καλοί σ' αυτό άλλωστε...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
