| |
Φρέσκο μου λουλούδι
η ευδαιμονία απλώνεται,
ρίζα βαθειά η γνώση
που καρπώνεται.
Θυμιάματα που καίνε
σε βράχια στολισμένα,
πανάρχαια παλάτια
φιλόξενα ανοιγμένα.
Νερά, νερά που ρέουν
και σιγοψυθιρίζουν,
το αιώνιο τραγούδι
σ’ αυτούς που ατενίζουν.
Και σέρνετ’ άφαντος χορός
κι είν’ όλοι καλεσμένοι,
υπάρχουν άπειρα αγαθά
για να’ναι ευχαριστημένοι.
Έτσι θαρρείς κι αφήνεται
ο Νούς και καθοράται,
πως μέσα σ’ όλα κοινωνός,
είναι Παρόν Αυτός.
Βαράτε τα νταούλια σας
Φυσήξτε’σείς φλογέρες,
έχει χαρά ο κόσμος μας
πέστε το σείς αέρες.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
