| |
Μια φορά κι έναν καιρό σ’ ένα νησάκι των Κυκλάδων ζούσε μια μικρή – μικρούτσικη γκρι γάτα και αγαπούσε ένα αγόρι που είχε παράξενα όμορφα θλιμμένα μάτια και παράξενα όμορφα λεπτά χέρια. Τον περίμενε πάντα στο μόλο και όταν γυρνούσε από ταξίδι κι ανηφόριζε το καλντερίμι για το σπίτι του, στέγη – στέγη τον έπαιρνε στο κατόπι. Εκείνος απορροφημένος όπως ήταν από τις σκέψεις του ποτέ δεν πρόσεχε τη γάτα.
Όταν το αγόρι σάλπαρε ξανά με το καράβι, συνήθως το ξημέρωμα , εκείνη έμενε ως το βράδυ ασάλευτη στο λιμάνι να κοιτάζει τη θάλασσα, πιστεύοντας πως αυτή η μικρή κουκκίδα που φαίνονταν στο βάθος του ορίζοντα ύστερα από τόσες ώρες ήταν ακόμη το πλοίο που ξεμάκραινε. Έφευγε μόνο όταν πια έδυε ο ήλιος. Όταν ο ουρανός έπαιρνε αυτό το βαθύ πορτοκαλί χρώμα και έπρεπε να φύγει, της ράγιζε η καρδιά. Το πρωί όμως με το πρώτο φως έτρεχε πάλι και στέκονταν στη θέση της στο μώλο. Στέκονταν εκεί ακόμη κι όταν έβρεχε. Οι ψαράδες που είχαν συνηθίσει να βλέπουν το ιδιόρρυθμο και πεισματάρικο αυτό γατί, που και που του πετούσαν κανένα ψάρι από τα δίχτυα τους.
Μια παραμονή Χριστουγέννων έπιασε να χιονίζει. Ένας περαστικός είδε το ζωντανό και το λυπήθηκε. Το πήρε στην αγκαλιά του και το πήγε στο σπίτι του που ήταν λίγο πιο κάτω. Μάταια όμως, με την πρώτη ευκαιρία η γατούλα γλίστρησε έξω αθόρυβα κι έτρεξε γι’ άλλη μια φορά στη θέση της. Ήθελε τόσο πολύ να δει το αγόρι εκείνη τη μέρα…
Μικρές νιφάδες χιονιού άρχισαν να πέφτουν πάνω στη γκρι γουνίτσα της. Σηκώθηκε κι άρχισε να κάνει βόλτες πάνω – κάτω στην ακρογιαλιά. Εκεί ανάμεσα στα βότσαλα, όπως περπατούσε με σκυμμένο το κεφαλάκι της, βρήκε ένα κοχύλι που λέγεται «αυτί της θάλασσας»( είναι ένα ωοειδές όστρακο που στην άκρη της μιας πλευράς του έχει μικρές τρυπούλες και θυμίζει αρκετά ανθρώπινο αυτί). Είχε ακούσει όταν ήταν πιο μικρή έναν γλάρο που έλεγε πως αν βρεις ένα τέτοιο κοχύλι μπορείς να κάνεις μια ευχή και να πραγματοποιηθεί. Και να το, τώρα μπροστά στα πόδια της. Έσκυψε και νιαούρισε κάτι…
Σε μια στιγμή εμφανίστηκε μπροστά της η «Κυρά της Θάλασσας». Είχε κάτασπρα μακριά μαλλιά, γαλάζια μάτια γεμάτα θαλασσινό νερό και το πρόσωπό της έλαμπε σαν ήλιος. «Έλα εδώ μικρό, δυστυχισμένο πλασματάκι» της είπε και άπλωσε το χέρι της. «Είσαι σίγουρη πως είναι αυτό που πραγματικά θέλεις»; Η γατούλα έγνεψε καταφατικά. Τότε μέσα από το μανδύα της Κυράς πετάχτηκε ένα πανέμορφο δελφίνι. «Οδήγησέ την», το πρόσταξε και εξαφανίστηκε στον αφρό.
Το δελφίνι πήρε τη γατούλα στην πλάτη του κι άρχισε να απομακρύνεται από την ακτή, ώσπου πια δεν έβλεπε γύρω της τίποτε άλλο παρά μόνο θάλασσα. Η γατούλα ένιωθε ότι πλησίαζαν και η γατίσια ψυχούλα της άρχισε να σπαρταράει σαν ψαράκι από την χαρά και την αγωνία της μαζί. Ξάφνου το δελφίνι βούτηξε στα βαθιά νερά.
Κράτησε την ανάσα της και έκλεισε τα μάτια της. Για λίγα λεπτά ήταν πραγματικά ευτυχισμένη…
Το πλοίο δεν γύρισε ποτέ στο νησί…
[B]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 10
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
