| |
Ένα απόγευμα ...προς βράδυ
έπεφτε πυκνό σκοτάδι
ξάφνου ένοιωσα κοντά μου
την αναπνοή του Άδου
ήτανε χρώματος μαύρου
η θωριά τρανού του Άδου
κι η ανάσα του, του μαύρου,
έβγαζε μια μυρωδιά
ωσάν τσίπουρο Τυρνάβου
και μου άνοιξε τις πύλες,
με προσκάλεσε για λίγο
στην αλάνα που διευθύνει
κι είχε απ' έξω αυτό το μέρος
κι έγραφε σε μια λεζάντα
"Όποιος εδώ μέσα μπαίνει,
μένει μέσα εδώ για πάντα"..,
μη φοβάσαι Οδυσσέα,
κι έλα λίγο -δε θα κάτσεις
μία βόλτα μόνο, λίγο,
τους νεκρούς εσύ να πάψεις
που μου σέρνουνε τα τόσα
επειδή βαριούνται λίγο
εδώ μέσα όλοι μαζί
και μου είπαν φέρε κάποιον
ιστορία να μας πει
φέρε κάποιον όμως να ναι
να ναι ακόμα στη ζωή
μόνο λίγο, λιγουλάκι
κέρνα τους αίμα απ τη φλέβα
και θα σου φερθούνε όλοι
με καμώματα του γάτου
έλα, κάνε τους τη χάρη,
και διψάνε του θανάτου..
και αφού γνώρισα τις
δόλιες, τις ψυχές αυτών που ζήσαν
είπα τους πως "θα μιλήσω
και εις του επάνου κόσμου
τους ανθρώπους για εσάς"
θα μιλήσω, άμα λάχει,
για αυτούς που πια δεν ζούνε
εγώ, αυτός που δεν υπάρχει
και μου ζήτησαν τα ψάρια
που πεθαίνουν στη στεριά
να τους πω αν ζούν ακόμα
στην έρημη ακρογιαλιά
εκεί που αφήσαν και αυτοί
-και κάθε ένας των νεκρών
έστηνε το αυτί-
την τελευταία πνοή τους..
και μάθανε αυτοί πολλά
μου μάθανε και μένα
και παραλίγο να χανα
και τα δικά μου φρένα..
σαν μου είπανε τις πίκρες
και πως φτάσανε στον Άδη
σαν τα λέγαν εμαυρίζαν,
εμαυρίζαν οι ψυχές
ούτε του ʼδη το σκοτάδι,
σκοτεινότερο απ αυτές!
όλα αυτά, και ήταν βράδυ
όταν έφυγα από κάτω
αφού βρήκα το όνομά μου
ένα απόγευμα στον Άδη..
[τώρα ξέρετε και σεις
μάθατε αυτό το βράδυ..
μάθατε, μα αμφισβητείτε,
πως εγνώρισα τον Άδη....;]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
