| |
| | Κόσμος και οργή |  | | |
Πάνω στο βουνό που οργιάζει,
στον κάμπο που βυθίστηκε,
στον γκρίζο ουρανό, ο κόσμος μαύρος.
Μονάχα στέγες αντικρίζω.
Που' ναι το πράσινο;
Κάπου εδώ, κάπου εκεί.
Οι άνθρωποι πιόνια και χειριστές,
άβουλοι, ανυποψίαστοι, διάχυτοι κι αυτοί
μες τον βυθό της σωτηρίας.
Και τα πουλιά πετάνε για να μη βυθιστούνε.
Το χώμα ξερό. Λειψυδρία.
Διψάω για ένα υπαρξιακό αύριο.
Το παρόν, οργίζεται κι αυτό.
Σου λένε μη ψωνίζεις για να μη ψωνιστείς.
Στείρα γνώση που με προβληματίζει.
Γνώμες, γνώμες, γνώμες
και μάτια πλαγιαστά κρυφοκοιτάζουν,
που μόνο αυτό τους νοιάζει.
Και η λογοτεχνία; Έγινε οθόνη.
Το χέρι αχρείαστο. Το μυαλό έτοιμο.
Συγκεντρωνόμαστε στο ''όλο'' και χανόμαστε.
Συνοχή: η άλλοτε συνήθεια του χθες.
Και την ψάχνω σ' αυτό το κάτι που πατώ,
που ονομάζεται γη, μα δε τη βρίσκω.
Μπορώ να πω τουλάχιστον όμως,
πως μέσα μου υπάρχει ακόμη.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | ..συναντάμε ξάφνου κάτι συμπληγάδες που σημαδεύουνε τα λάθη απ’ το χθες~ | | | |
|
monajia
19-11-2011 @ 16:15 | Και η λογοτεχνία; Έγινε οθόνη.
Το χέρι αχρείαστο. Το μυαλό έτοιμο.
Συγκεντρωνόμαστε στο ''όλο'' και χανόμαστε.
Συνοχή: η άλλοτε συνήθεια του χθες.
Και την ψάχνω σ' αυτό το κάτι που πατώ,
που ονομάζεται γη, μα δε τη βρίσκω.
Μπορώ να πω τουλάχιστον όμως,
πως μέσα μου υπάρχει ακόμη.
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | ΑΝΤΗΣ
19-11-2011 @ 17:36 | υπεροχο ::theos.:: ::theos.:: | | Βασίλης Μ.
20-11-2011 @ 09:56 | Αληθινό!!!!!!!!!!!
::smile.:: ::smile.:: ::smile.:: | | Σωτήρης Τσιλ
20-11-2011 @ 23:41 | Ας ΕΊΜΑΣΤΕ ΑΙΣΙΌΔΟΞΟΙ. ΝΑ ΔΙΑΦΥΛΆΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ.
Για να μην πεσουμε στην τυφλή έκφραση-εκτόνωση του θυμού, στην ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ και την αυτοκτονία.
Τι χρειαζόμαστε ατομικά;
Χρειαζόμαστε υπαρξιακό χώρο, με κάθε συνθήκη, καλή και κακή.
Πώς τον αποκτούμε;
1. Στον Έρωτα (ερωτική σχέση + σεξ), να δίνουμε τον καλλίτερο εαυτό μας. Αγάπα για να σ ' αγαπούν.
2. Στις σπουδές μας ή την εργασία μας να δινόμαστε, παίρνοντας οπωσδήποτε και με κάθε συνθήκη ικανοποιήσεις Υπενθυμίζουμε το "παραμύθι" με τον κόμη Μοντεχρήστο, όταν ήταν στο κελί του.
3. Στη σχέση μας με την κοινωνία, να είμαστε οι καλλίτεροι, παίρνοντας ικανοποιήσεις.
4. Να έχουμε να καλλιεργούμε ενδιαφέροντα χόμπι και να λαμβάνουμε ενέργεια.
5. Τέλος να φροντίζουμε με κάθε ευκαιρία να βγάζουμε το γέλιο, τη χαρά και να αποφεύγουμε τον φόβο.
Και αν μας πάρει από κάτω, να μην απομονωθούμε. Να ζητήσουμε τη βοήθεια των φίλων και αν δεν αποδώσει αυτό , να ζητήσουμε τη βοήθεια των ειδικών. Δεν είναι επιτέλους ντροπή.
Σημασία έχει να είμαστε καλά, ώστε να χαιρόμαστε τη ζωή και να προσφέρουμε στην κοινωνία, βοηθώντας και τους άλλους. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
