| |
| | Ονειροπλεκτάνη πραγματικότητας |  | | | Ό,τι σε κάνει να πονάς, δεν έχει πάντοτε άσχημο σκοπό, τουλάχιστον από τη μοίρα. Ο άσχημος σκοπός πολλές φορές καταλήγει θετικά. Σε κάνει να βγεις σε ένα συμπέρασμα, αν έχεις καεί ή αν είσαι στα πρόθυρα να καείς.. | | |
Καθιστή μπροστά από το τζάκι, αγναντεύοντας τις στάχτες, τα καμίνια, τον καπνό της ζεστασιάς, ο ύπνος με αγκάλιασε σφικτά. Και έτσι ξεκίνησε αυτή η ονειροπλεξία που αποκάλεσα, λίγο πριν την άστατη επαναφορά, κουραστική πραγματικότητα.
Κάτω από ένα τσούρμο πουλιών ήμουνα εγώ, να κοιτάω ψηλά, ίσως θέλοντας κι εγώ να φτάσω εκεί. Ανώφελο. Μα που να πηγαίνουνε άραγε; Μήπως κακοκαιρία προβλέπουν; Περπατούσα σε ένα δρόμο μακρύ που ήταν άδειος. Μα είχε φως ακόμα. Ίχνος ήχου. Φώναξα. Μα δεν με άκουσα. Έβγαλα το κινητό από την τσέπη, έτοιμη να πατήσω τους αριθμούς ενός τηλεφώνου. Ποιού τηλεφώνου; Ποιόν να έπαιρνα; Ποιά είμαι και που βρίσκομαι; Γιατί είμαι μόνη; Το κινητό έπεσε. Τα κομμάτια σκορπίστηκαν στον ραγισμένο πια δρόμο. Δεν μπήκα στον κόπο να τα μαζέψω. Και άρχισα να τρέχω.
Καθώς έτρεχα δεν σκεφτόμουνα τίποτα. Ένα μυαλό αδειανό, κούφιο. Μα μέσα μου ένιωθα πως κάτι δυνατό κτυπούσε. Ναι, μπορεί να ήταν η καρδιά που κουράστηκε. Όχι από τον ατομικό μου μαραθώνιο, αλλά από τις αδύνατες σκέψεις. Τόσο η εσωτερική, όσο και η σωματική μου κούραση ανάγκασαν το κορμί μου να πλαγιάσει σε μια λίμνη. Παράξενη λίμνη. Δίχως αντίκρισμα πέρα απ' αυτή. Κανένα σκηνικό, κανένας ουρανός, κανένα αστέρι στο φως του σκοταδιού. Τότε συννέφιασε ακριβώς από πάνω μου και έριχνε ψιχάλες. Κρύωσα και έτρεξα πάλι να κρυφτώ. Μα όπου και να κρυφτείς, όταν η μοίρα σου το απαιτεί, θα σε μουσκέψει, θα σ' αρρωστήσει. Αυτή η πρώτη σκέψη δεν γνώριζα από που βγήκε και γιατί.
Ξαφνικά, από το τίποτα, βρέθηκα σε ένα αερόστατο, και πάλι μόνη. Μόνο που αυτή τη φορά, έβλεπα κάτω στη γη τα πλαίσια του φυσιολογικού βίου. Αυτοκίνητα, ανθρώπους, κίνηση και ζωντάνια. Ακόμη πιο παράξενο ήταν το γεγονός ότι δε φοβόμουν βλέποντας κάτω, αλλά κοιτάζοντας πάνω. Μα το πάνω ήταν άδειο. Δεν υπήρχε ούτε το τσούρμο πουλιών, ούτε κανένας άλλος ιπτάμενος διαβάτης.
Χωρίς να το καταλάβω, σαν δροσοσταλιά, βρέθηκα ξανά στον πάτο. Ο φόβος που με ακολουθούσε σε κάθε νοσταλγικό μου βήμα με εμπόδιζε να ψάξω για ελπίδα. Κοίταξα τριγύρω μου και είδα πάλι το ατελής τίποτα. Όλα όσα έβλεπα από ψηλά δεν υπήρχαν. Δεν ήταν όλα παρά μια οφθαλμαπάτη, μία όαση, ένα ακόμα όνειρο μέσα στα άκρα του ονείρου. Στάσου, φόβε! Ποιός είναι εκείνος που στα πέρατα του δρόμου περπατάει; Μήπως είναι σωτήρας ή κάποιος αρωγός απελευθέρωσης απ' τα δεσμά του νου; Για πρώτη φορά, μέσα σ' αυτό το βασανιστήριο, ένιωσα πως μέσα μου υπήρχε η ελπίδα. Φώναξα, κι αφού με άκουσα, έτρεξα κατά πάνω του.
Ήταν ένας ηλικιωμένος, που στα μάτια του έβλεπα αγνότητα. Αύτη η αγνότητα με έφερε κατά κάποιο παράξενο λόγο σε δύσκολη θέση. Δεν ήξερα γιατί. Του μίλησα, μα αυτός συνέχισε να περπατάει με απόλυτο τρόπο, λες και δε μ' άκουγε, λες και δε μ' έβλεπε. Στάθηκα ακριβώς μπροστά του. Ο μελαχρινός γέρος επιτέλους σταμάτησε. Δεν πέρασε από μέσα μου όπως υπολόγιζα, άρα ήμουν υπαρκτή. Φυσικά όμως, δεν έδινα και όρκο για αυτό. Ήταν νωρίς ακόμη. Ίσως κάτι να τον εμπόδισε να περάσει από μέσα μου. Αυτό όμως δεν ήταν απαραίτητα λόγω του σωματικού μου εμποδίου. Ίσως να ήταν μια αύρα, που δεν ήθελε να μπει στον κόπο να θυσιάσει το φτωχό και πεινασμένο κορμί του περνώντας το κατώφλι της... Της; Οι σκέψεις εδώ σταμάτησαν και πάλι ξαφνικά.
Βρεθήκαμε να κοιτάμε συνάμα κατάματα ο ένας τον άλλο. Ο άνθρωπος άνοιξε το στόμα του, θέλοντας κάτι να ξεστομίσει, μα οι λέξεις δε βγήκανε τελικά ποτέ. Αμέσως κάθισε κάτω στο λασπωμένο -από τη βροχή- χώμα και άρχισε να κλαίει. Με έπιασε ξαφνικά αυτό το ρίγος, που με είχε πιάσει όταν είχα βρεχτεί από το παραπονεμένο σύννεφο. Τότε ένιωσα μέσα μου βαθιά την ανάγκη να τον ακουμπήσω και να του μιλήσω, δίχως να με ενδιαφέρει πια εάν θα μ' άκουγε ή όχι.
Ως ηχητικά εφέ σ' αυτή την -τραγικής ειρωνείας- σκηνή, ήταν το κλάμα του κακομάζαρου ανθρώπου. Μα γιατί τον αποκάλεσα έτσι; Μήπως δεν βρίσκομαι και εγώ στην ίδια μοίρα; Έπειτα είπα χαμηλόφωνα: "Η στάχτη και ο καπνός μυρίσανε πριν καν ανάψει η φωτιά. Η λαίλαπα δεν την έσβησε και ούτε πρόκειται ποτέ της να το κάνει. Η ανάκαμψη των πράξεών μου θα έρθει όταν φωτίσει ο νους με την ευωδία της ψυχής. Η ψυχή θα πάψει να εγκυμονεί τον φόβο και την παγωνιά όταν βρει τη ζεστασιά. Η ζεστασιά θα βρεθεί σε σφικτές αγκάλες, που δεν θα σε κάψουνε ποτέ. Ό,τι σε κάνει να πονάς, δεν έχει πάντοτε άσχημο σκοπό, τουλάχιστον από τη μοίρα. Ο άσχημος σκοπός πολλές φορές καταλήγει θετικά. Σε κάνει να βγεις σε ένα συμπέρασμα, αν έχεις καεί ή αν είσαι στα πρόθυρα να καείς. Κι εγώ, έστω και άφωνη κι απούσα, θα είμαι παρόν μέσα σου, όχι σαν ονειροβάτης αλλά σαν ένα κρυφό μυστικό".
Επιτέλους, ένιωσα αυτό το αίσθημα ελευθερίας. Η φωτιά ήταν κλειστή. Κοίταξα το ρολόι μου. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως είχανε περάσει μονάχα λίγα λεπτά. Και το μυαλό μου; Πιο καθαρό ή ίσως πιο μπερδεμένο; Ένα όνειρο ήταν μόνο. Μα στα όνειρα βασίζονται οι πιο σκληρές πραγματικότητες. Μεταφορικά μεν και μπερδεμένα που σκουριάζουν τη ψυχή ή την αγιάζουν. Τα συμπεράσματα που πηγάζουν από τον απειροελάχιστο εαυτούλη μας, είναι πολλά. Την ερμηνεία άλλος θα τη δώσει. Ίσως να μη ξύπνησα ποτέ, ή ίσως να μη κοιμήθηκα. Καληνύχτα.
http://www.veronica94.blogspot.com/2011/11/blog-post.html
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
| | ..συναντάμε ξάφνου κάτι συμπληγάδες που σημαδεύουνε τα λάθη απ’ το χθες~ | | | |
|
monajia
23-11-2011 @ 07:41 | ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΒΕΡΟΝΙΚΑ....ΠΟΛΥ ΑΛΗΝΙΘΗ ΓΡΑΦΗ..........
::hug.:: ::hug.:: ::hug.:: | | φλοισβος
24-11-2011 @ 17:32 | "Μα στα όνειρα βασίζονται οι πιο σκληρές πραγματικότητες." Και μόνο αυτό να είχες γράψει για μένα θα ήταν αρκετό..
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | maniauri
28-11-2011 @ 21:13 | Ένα όνειρο ήταν μόνο.......Η ζωή συνεχίζεται…… μαζί με τα όνειρα και της νύχτας και της μέρας!!!!!!!! ::theos.:: ::1783.:: ::theos.:: Kαλό βράδυ Βερόνικα | | ΑΝΑΜΠΕΛ
20-12-2011 @ 17:54 | Τόσες αλήθειες συμπυκνωμενες!!!!!!!!!Τόση αυτο-ανάλυση συμπυκνωμένη!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!Τόση αλήθεια,μέσα σ'ένα ''όνειρο'',που τελικά δεν είναι όνειρο!!!!!!!!!!!!!!!!!Είναι η ψυχή που χτυπιέται στα κελιά της.Θέλει να βγει,φοβάται,βγαίνει,πληγώνεται,λέει θα κάτσω μέσα,αλλά το μέσα είναι ένα μαυσωλείο αναμνήσεων που ούτε μέσα σ'αυτό τελικά είμαστε ασφαλείς και ούτε λόγος μεσα σ'αυτό το μαυσωλείο να μιλήσουμε για ευτυχία!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!Μα η ευτυχία δεν είναι μέσα μας!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!Την ευτυχία θα μας τη φέρει το εξωτερικό ερέθισμα!!!!!!!!!!!!!!!!!!Δεν είναι σίγουρο,αλλά ούτε ότι θα ζούμε αύριο είναι σίγουρο.Κι όμως βγαίνουμε να κανουμε προμήθειες για το φαγητό της επόμενης μέρας!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!Μήπως πρέπει να ''βγούμε'' για να κάνουμε ''προμήθειες''και για την τροφή της ψυχής κατά την επόμενη μερα???????????????
Πόσο να αυτοσυντηρηθεί ο ''απειροελάχιστος εαυτούλης μας'',και πόσο να αυτο-ερμηνευτεί μες στη στενότητά του???????????Την''ερμηνεία άλλος θα τη δώσει''!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!Κι αν αντικαταστήσουμε τη λέξη ''ερμηνεία'',με τη λέξη''τροφή''????????????Το νόημα είναι σαφές!!!!!!!!!!!!!!!!!!!Και την ΤΡΟΦΗ στην ψυχή μας,ΑΛΛΟΣ ΘΑ ΤΗ ΔΩΣΕΙ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
.......''ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ''....και καλή συνάντηση μ'αυτόν τον ΑΛΛΟΝ ΛΟΙΠΟΝ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!ΚΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΛΕΩ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!ΤΟ ΝΟΥ ΜΑΣ,Σ'ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ''ΑΛΛΟΝ''!!!!!!!!!!!!!!!!!!!Τελικά αυτόν χρειάζεται η ψυχή μας..............................................
::hug.:: ::kiss.:: | | vero_
20-12-2011 @ 20:16 | ΑΝΑΜΠΕΛ χαίρομαι τόσο πολύ που διατύπωσες πολύ σωστά το κείμενό μου! Και χαίρομαι άλλο τόσο που αφιέρωσες τον χρόνο σου για να μοιραστείς αυτή την ερμηνεία! ::smile.:: Να'σαι καλά!! | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
