| |
| | Τα όνειρά μας |  | | |
Σαν δυο καράβια τα όνειρά μας , μαζί ανοίγουνε πανιά. Σαλπάρουνε δειλά, να πάνε μακρυά.
Το ταξίδι ξεκινά χωρίς προορισμό. Προορισμός οι κρυφές ομορφιές του κόσμου. Τα ήρεμα νερά.
Σαλπάρουμε και όλος ο κόσμος είναι πια δικός μας. Άπειροι ακόμα. Μικρά και σύντομα ταξίδια από λιμάνι
σε λιμάνι μας ντύνουν με σιγουριά. Αλλά σε αυτό το ταξίδι δεν υπάρχει λιμάνι. Παρά μόνο το ταξίδι. Ένα δροσερό πρωινό, ο αέρας χτυπά τα κατάρτια μας και ένα απότομο σφύριγμα δίνει το σήμα για την έναρξη της περιπέτειάς μας. Μαζί. Αργά και σίγουρα πλέουμε στο άγνωστο. Εφοδιασμένοι με όλα όσα πρέπει και προετοιμασμένοι για το οτιδήποτε μας εμποδίσει. Όλα υπολογισμένα σε ένα χαρτί, το Σχέδιο μας. Ό.τι πολυτιμότερο έχουμε στο ταξίδι μας. Ο όρκος μας.
Ο πρώτος καιρός μας βρίσκει σε παράδεισους ανείπωτους. Απερίγραπτους. Βγαλμένους από τη φαντασία κάποιου άγνωστου Θεού. Ξεμπαρκάρουμε σε πανέμορφα νησιά, που τα μάτια μας πρώτη φορά χορταίνουν. Πίνακες ζωγραφικής με τα πιο ξεχωριστά χρώματα, ξετυλίγονται μπροστά μας. Συνειδητοποιούμε ότι τα βλέπουμε. όχι μόνο για πρώτη , αλλά και για τελευταία φορά.. Το σχέδιο μας , καθυστερεί, ζώντας τη μαγεία της ομορφιάς και του πρωτόγνωρου. Ο ένας μήνας του ταξιδιού, μια βδομάδα. Τα χρόνια, φαίνονται μήνες που μας ξεγέλασαν και δραπέτευσαν γρήγορα. Αλλά...Αφού δεν έχουμε προορισμό...Ούτε λιμάνι...
Εν τέλει, η στεριά σκλαβώνει τον άνθρωπο. Τον κάνει να φοβάται τη θάλασσα. Να μένει στη στεριά και στη σιγουριά της. Έτσι, τα όσα βρίσκονται πέρα από αυτήν χάνονται. αν και μας προσφέρονται απλόχερα. Στα οσα οδηγούν άγνωστα νερά και θάλασσες. Πλέον πιο σοφοί από τους άλλους και βομβαρδισμένοι από ενθουσιασμό και εμπειρία αγγίζουμε το νερό χωρίς φόβο, το δαμάζουμε σαν άγριο ζώο. Δεν προχωράμε πια δειλά-δειλά. Χρόνια περνάμε τη ζωή μας έτσι. Τόσο μοναδικά, τόσο ανεπαναληπτα. Πόσο όμορφο, εμείς γερνάμε, μα η αγάπη μας ζωντανεύει. Εκρήγνυται σαν φουντωμένο ηφαίστειο, που ήθελε για χρόνια να σκάσει. Και τα διαλύει όλα στο πέρασμά του. Όλα καλύπτονται από τη λάβα της Αγάπης μας. Και το νερό το ίδιο. Τα πάντα γύρω μας ρουφούν τη μυρωδιά της.
Πόσο αντιφατικό! Κάθε στιγμή πιο κοντά στο Θάνατο, η Αγάπη μας πιο ζωντανή. Πιο Δυνατή . Πιο Ολοκληρωμένη. Πιο Θεική. Τόσο Δυνατή , που μας κάνει να ξεχνάμε τον Θάνατο. Να τον περιγελάμε. Απλά με ένα μας άγγιγμα. Με ένα χάδι. Μια ματιά μας. Μια ανάσα μας.
Ξεχασμένοι πια από τον χρόνο, ακούραστοι, ερχόμαστε σε επαφή με κάθε άγνωστο θάυμα. Κάθε νησί, κάθε κόλπο, κάθε βράχο. Κάθε κύμα, κάθε φύσημα αέρα. Αλλά ποτέ δεν χορταίνουμε. Πάλι εκεί.
Πάλι, κάνουμε το ίδιο σχέδιο, για το ίδιο ακριβώς ταξίδι. Πλέον έμπειροι. Μα πια μεγάλοι για ταξίδια.
Στην επιστροφή από ένα νησί, ο ένας από τους δυό μας - δεν έχει σημασία ποιος, ένα είμαστε- επιβραδύνει. Φανερά πιο αργός από ποτέ. Πιο αδύναμος. Πλέον, δεν μπορεί να σαλπάρει άλλο. Τα πανιά του, γέρικα. Το ένα καράβι γέρνει προς το άλλο. Τα κατάρτια μας, αγκαλιάζονται. Ανακούφιση.
Το ταξίδι μας, το Ταξίδι μας, τέλειωσε. Το κουρασμένο καράβι, θα μείνει για πάντα εκεί. Στο μέσο του πελάγους. Ξεχασμένο από κάθε νησί που το μάγεψε. Εγκαταλείπει κάθε προσπάθεια, ρίχνοντας την άγκυρά του.
Το άλλο καράβι; Το άλλο καράβι δεν φεύγει, δεν λυγάει μπρος στον θάνατο. Ρίχνει την άγκυρά του και αυτό, με τέτοιο τρόπο που οι δυο άγκυρες μπλέκονται. Για πάντα ενωμένες στα χρόνια... Τα καράβια μας σβήνουν μαζί.
Τα όνειρά μας, ποτέ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
monajia
29-11-2011 @ 21:52 | Το άλλο καράβι; Το άλλο καράβι δεν φεύγει, δεν λυγάει μπρος στον θάνατο. Ρίχνει την άγκυρά του και αυτό, με τέτοιο τρόπο που οι δυο άγκυρε μπλέκονται. Για πάντα ενωμένες στα χρόνια... Τα καράβια μας σβήνουν μαζί.
Τα όνειρά μας, ποτέ.
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
