| |
| | Όχι πια μπάλα |  | | | Ποίημα που περιμένει τον τραγουδοποιό του | | |
Πόσο φουντώσανε τα δέντρα,
’δώ, στην αλάνα των παιδιών,
κάνεις να βγάλεις κάποια σέντρα
κι έχεις το εμπόδιο των κλαδιών.
Το τέρμα γέμισε μ’ αγκάθια,
σε χρόνο, θα ’λεγες, ντε-τε,
ως κι η μπασκέτα για καλάθια
δεν ξαναφτιάχτηκε ποτέ.
Και τα παιδιά γίναν μεγάλα,
χρόνο δε βρίσκουνε σταλιά,
έξω να βγουν να παίξουν μπάλα,
ν’ αλλάξουν έστω μια μπαλιά.
Δεν παίζουν ούτε τα παιδιά τους,
κάθονται σπίτι συνεχώς
και μέσα στα ηλεκτρονικά τους,
ακούγεται γηπέδου αχός.
Άμα κατέβεις στην αλάνα,
πες μου, να ’ρθώ κι εγώ μαζί,
«πού πάτε;», να φωνάζει η μάνα
κι εμείς να λέμε: «Τι χαζή!».
Π.Θ.Τουμάσης
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Κάθε βράδυ σ' ονειρεύομαι, μέσα στο σκοτάδι σε παντρεύομαι. | | | |
|
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
