| |
Στον ουρανό των αστεριών,
που ’χουν το φως μικρών κεριών,
η μάνα μου άπλωσε δυο σύννεφα.
Κι ολόμαυρα κρέμοντ’ εκεί
και βγάζουνε μια μουσική,
γλυκιά, σαν φυσαρμόνικα του φα.
Στη λίμνη κάτω των ψαριών,
η Μόνικα με τη Μαριόν,
τα κόκκινα μαλλιά τους λούζουνε.
Να ’ρθούν ανθρώποι βιαστικοί,
άλλοι καλοί κι’ άλλοι κακοί
και να τις πιουν σαν στάλες ούζου, ναι.
Απ’ το χορό των φεγγαριών,
τα φύλλα των παραθυριών,
των φτωχικών σπιτιών ανοίχτηκαν.
Στο γάμο σου την Κυριακή,
θα ’μαι πιωμένος με ρακί
και δε θ’ αντέχω το ξενύχτι, καν.
Π.Θ.Τουμάσης
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
