| |
| | Επανάσταση |  | | | Ποίημα για μελοποίηση | | |
Στο δρόμο τ’ αυτοκίνητα κυλάνε,
σαν ένας χείμαρρος ορμητικός,
θλιμμένα τα ραδιόφωνα μιλάνε
κι ύστερα πέφτει, Θε μου, ο γενικός.
Αναρωτιέσαι σιγανά, «τι να ’ναι»
κι αρχίζει να σε πιάνει πανικός,
στο διπλανό διαμέρισμα πεινάνε,
μα τώρα πια και συ ’σαι νηστικός.
Λουφάζεις τυλιγμένος με την μπέρτα,
τη χιλιομπαλωμένη, την παλιά,
φοβάσαι του χιονιά τα σούρτα-φέρτα,
όπως το γκρίζο χρώμα στα μαλλιά.
Φωνές απέξω, ταραχές αβέρτα,
κοιτάς από τις γρίλιες. Σσστ! Μιλιά!
Τον γείτονά σου πάν’ σε μια κουβέρτα,
τόνε πυροβολήσαν στα σκαλιά.
Μετράς τα λόγια, σκέφτεσαι τον νόμο,
δηλώνεις ήσυχος, νομοταγής,
κάνεις για φίλο σου τον αστυνόμο
που δακρυγόνα φλόμωσε τη γης.
Αδιάφορα σηκώνοντας τον ώμο,
μπαίνεις μετά στ’ αμάξι κι οδηγείς,
για τις επαναστάσεις νιώθεις τρόμο,
μα να επαναστατήσεις δεν αργείς.
Π.Θ.Τουμάσης
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Κάθε βράδυ σ' ονειρεύομαι, μέσα στο σκοτάδι σε παντρεύομαι. | | | |
|
ptoumassis
21-06-2013 @ 16:37 | Εδώ υπήρχε ένα πολύ μέτριο ποίημά μου που είχε τον τίτλο: "Νοσταλγία του χειμώνα" (απαίσιος και ο τίτλος). Το αντικατέστησα με το "Επανάσταση", που είναι κοινωνικοπολιτικό το θέμα του. Λόγω αυτής της αλλαγής, έσβησα και τα σχόλιά σας, τα οποία άλλωστε αναφέρονταν στο προηγούμενο ποίημα. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
