Μάταια τα λόγια που
σε ικέτευαν μην φύγεις,
σε άκαιρες ελπίδες
περιπέσαμε να προσμένουμε,
μια ουτοπία, που όμορφα
συνθέσαμε από κοινού..
σε τι γρανάζια έχεις
μπλεχτεί και δεν απαντάς
σε καμία κλήση, έτσι
και αλλιώς το τέλος μας
το σκοτάδι το έβαψε,
καθώς βαδίζαμε αργά
χέρι με χέρι, μα όμως μόνοι.
