Ανατριχιαζω·
σκέφτομαι πόσο γρηγόρη είναι πλέον η ζωή μου,
τρεχει σαν ριπη οφθαλμού,
σαν σφαίρα
και παει.
Γιατί την χαραμιζα;
Την χαραμιζω;
Την απολαμβανω;
Όλα είναι πλέον σαν σφαίρες,
τρέχουν,
προσπαθούν να προλάβουν τον σκόπο τους,
να τερματιστουν και να τερματίσουν,
και εγω, θεατής στο έργο της ζωής μου,
στις σφαίρες που νομιζεις ότι είναι αναμνήσεις..
